Już za chwileczkę Dzień Zakochanych - po włosku Festa di San Valentino. Patronem święta jest Walenty, biskup i męczennik, który zapłacił głową (dosłownie - ścięto go nocą po długich torturach) za szerzenie wiary chrześcijańskiej, podburzenie połowy Rzymu przeciw cesarzowi Klaudiuszowi II Gockiemu, którego zresztą próbował nawrócić. Przypominam, że Walenty został stracony w Rzymie w 296 r., a dopiero edykt mediolański z 313 r. ogłoszony przez cesarza Konstantyna wprowadził wolność wyznania w Cesarstwie Rzymskim. Święty jest też patronem chorych na epilepsję.


Św. Walenty jeszcze za życia sprzyjał zakochanym. Tak jak wg jednej z legend miłości rzymskiego centuriona Sabina i Serapi, która potajemnie wyznawała wiarę chrystusową. Młodzi postanowili się pobrać, ale sprzeciwiła się temu rodzina dziewczyny. Wtedy zdesperowana para zwróciła się o pomoc właśnie do biskupa Walentego, który zgodził się im pomóc. Najpierw jednak młodzieniec musiał się ochrzcić. W trakcie przygotowań do tego obrządku, Serapia ciężko zachorowała. Zrozpaczony Sabino poprosił Walentego, aby mógł poślubić ukochaną nim umrze. Biskup przychylił się do jego prośby i u wezgłowia dogorywającej dziewczyny udzielił chrztu, a potem połączył węzłem małżeńskim parę. Legenda mówi, że w chwili, gdy Walenty uniósł ramiona ku niebu, na młodych spłynął błogosławiony, wieczny sen.


Oczywiście chyba każdy, kto kocha Italię, ma swoje ulubione miejsca. W niemal przededniu Święta Zakochanych chcę wskazać moje - te najbardziej romantyczne, idealne do spędzenia chwil tylko we dwoje. Zaczynam od tych standardowych, ale podam też mniej znane, w których po prostu się zakochałam:

1. Wenecja koniecznie z widokiem na XVI- w., zbudowaną wg projektów Andrei Palladia, Bazylikę św. Jerzego (Basilica di San Giorgio Maggiore na wyspie o tej samej nazwie). Najlepiej o wschodzie słońca, gdy wyłania się z porannej mgły.


2. Rzym - znacznie bardziej niż Plac Hiszpański (niestety na słynnych Schodach siedzieć już nie można), dla mnie magicznymi miejscami są zaułki Zatybrza, Ogród Pomarańczowy na Awentynie (absolutnie cudownym miejscem niczym ogród pełen kwiatów jest cmentarz protestancki Cimitero degli Inglesi u stóp Awentynu, dwa kroki od stacji metra Piramide).


Więcej romantycznych miejsc znajdziecie w moim Atlasie turystycznym Rzymu, który jest nadal w sprzedaży, m.in. w salonach Empik:


3. Ogrody Augusta na Capri z widokiem na morze i skały Faraglioni (Kampania). Czy ta ławeczka Was nie kusi, aby na niej przysiąść?



4. Portofino w Ligurii - uwielbiam nie tyle samo miasteczko położone w dole, bo tam zalegają tłumy, ale placyk przy kościółku św. Jerzego (chiesa di San Giorgio) w górze, z którego rozpościera się właśnie ten widok. Tam już znacznie spokojniej, bo żadnych knajp, natomiast widoki zapierające dech w piersiach - można przysiąść na murku i je chłonąć. A jak wieczorem zapalą się latarenki - jest bardzo nastrojowo. Wiem, bo sprawdziłam w miłym bardzo sercu towarzystwie :)


5. Ogrody wokół Willi Durazzo w Santa Margherita Ligure w Ligurii (zdjęcie Manuela Sciandra) - z Santa Margherita do Portofino jest zaledwie kilka kilometrów ładnego spaceru szlakiem - polecam. Można też popłynąć stateczkiem z Rapallo - zatrzymuje się w obu miejscowościach.



6. Colline Metallifere w Toskanii - na przykład widziane z perspektywy gospodarstwa agroturystycznego Podere i Monti. To moje miejsce na ziemi!




7. Plac Amfiteatru w toskańskiej Lukce - można tu wypić kawę lub zjeść romantyczną kolację w ogródku jednej z okalających to miejsce lokalików. Po południu jest tutaj to cudowne, "złote" włoskie światło:


8. Alpy Karnickie w regionie Friuli Wenecja Julijska (zdjęcia  Luciano Gaudenzio/FVG)


 9. Lago d' Idro - polodowcowe jezioro w Lombardii na granicy z Trentino - łatwo stąd dotrzeć do Brescii,  nad jez. Garda, w Dolomity Brenta, do Madonna di Campiglio  i dalej do Werony i Wenecji. Ciche, spokojne miejsce - można pożeglować łódeczką na wyspę.


10. Oczywiście Trentino - nie tylko Dolomity Brenta,


ale również moja ulubiona dolina Val di Non, która w kwietniu bieli się od kwitnących jabłoni, a na wzgórzach czuwają stare zamczyska, jak chociażby Castel Thun (zdjęcie Carlo Baroni/Trentino)


We wszystkich tych miejscach możecie śmiało powiedzieć swojej "połówce" po włosku kocham Cię:



Mam nadzieję, że ta lista Wam się spodobała - jest subiektywna, więc trudno jej zarzucać, że czegoś zabrakło. TO MOJE MIEJSCA, a o gustach się nie dyskutuje Skoncentrowałam się na Włoszech północnych i środkowych, bo te południowe opisuję w moim Atlasie turystycznym Włoch Południowych, który też dostaniecie w Empiku:


 Napiszcie, jakie są Wasze romantyczne miejsca w Italii.

*******************************************************************************

Ilustrując ten post sięgnęłam nie tylko do własnego archiwum. Część nie zrobionych przez siebie zdjęć podpisałam na bieżąco. Te z napisem Italia otrzymałam w pakiecie prasowym do wykorzystania od  Narodowej Agencji Turystyki Włoskiej (ENIT)

Kochani, dziś zapraszam na wspinaczkę w Himalaje. Bez wysiłku, wydatków i praktycznie ruszania się z miejsca. W Himalaje przeniesie Was swoją opowieścią Monika Witkowska - znana podróżniczka, zdobywczyni Mount Everestu i innych ośmiotysięczników. Spotkanie odbędzie się w najbliższy poniedziałek 10 lutego, czyli jutro o godz. 18 w Empiku w warszawskiej Arkadii z okazji promocji Jej ostatniej książki "Manaslu. Góra Ducha. Góra Kobiet".

Z ust Moniki dowiecie się, jak zdobyła Manaslu (8156 m), jak przygotowywała się do ataku szczytowego i o tym, że stała przed wierzchołkiem w... chińskiej kolejce, jak również kto Jej pomógł, gdy nagle niemal zajrzała Jej śmierć w oczy. Poznamy osobę, której nasza bohaterka dedykowała swoją wspinaczkę - okazuje się, że my, Polacy potrafimy być jak trzeba solidarni i hojni, dzięki czemu pewna mała, chora dziewczynka zyskała sprzęt poprawiający jakość jej życia. Ciekawe jest też to, że tym razem Monika zaplanowała i zrealizowała "babski" wyjazd - nota bene na Górę Kobiet, bo i tak można nazwać Manaslu. To ciekawy przyczynek do tematu, jakim jest himalaizm kobiet w Polsce - bo tak na prawdę, to jak często słyszycie w mediach, że wysokie góry zdobyły nasze panie? A poza Wandą Rutkiewicz trochę już ich jednak było.  Usłyszycie też, która nacja jako pierwsza pokonała Manaslu i ilu na niej stanęło Polaków. Dlaczego też ta góra, choć niższa od najwyższej na świecie ma znacznie od niej wyższy współczynnik śmiertelności.

Bardzo namawiam do kupna książki, ponieważ jest to nie tylko relacja z wyprawy, ale opis jej przygotowań, który dopomoże każdemu, kto chciałby pójść w ślady Moniki - zwłaszcza cenne są wskazówki odnośnie do tego, jaki ubiór i sprzęt ze sobą zabrać, co kupić na miejscu. W książce mamy też mnóstwo informacji o kraju, zamieszkującej go ludności i jej obyczajach oraz wierzeniach, o przebiegu samej trasy - jak wygląda trekking wokół Manaslu, przyrodzie, ale też przygodach samej Moniki - niekiedy mrożących krew w żyłach oraz jej znajomych z trasy. "Perełkami" publikacji są wywiady z Ryszardem Gajewskim i Krzysztofem Wielickim!

Zaletą książki jest to, że autorka pisze "po prostu", szczerze i bez owijania w bawełnę. Tu nie mamy koloryzowania czy kreowania się na gwiazdę. Bije z niej natomiast strumień pozytywnej energii. Jest dowodem, że gdy bardzo chcemy, możemy zrealizować najskrytsze marzenia.

Muszę się przy okazji pochwalić, że to ja będę miała przyjemność poprowadzenia spotkania z
Moniką, więc obiecuję, że solidnie ją podpytam :) Zapewniam, to będzie świetny czas, bo Monika kapitalnie, ze swadą opowiada! A wcześniej koniecznie zajrzyjcie na stronę: 


Monika Witkowska w 2015 r. zdobyła Koronę Ziemi, ale ma też na swoim koncie trzy z 14 ośmiotysięczników Korony Himalajów i Karakorum. Wspinała się też na inne, niższe, ale będące wyzwaniem szczyty jak Mettarhorn czy Ama Dablam. Prowadzi grupy trekingowe w Himalaje, na Kilimandżaro i na Kaukazie. Jest też pasjonatką żeglugi - dwukrotnie opłynęła przylądek Horn, przebyła Pacyfik i Atlantyk oraz Przejście Północno-Zachodniodnie (między Grenlandią a Alaską). Odwiedziła 180 krajów na wszystkich kontynentach

Do Stoczni Gdańskiej mam stosunek szczególny. Gdy wybuchły strajki w sierpniu 1980 r. byłam akurat z Mamą na wakacjach w Czechosłowacji. Mniej trafnej mety wypoczynku moja droga rodzicielka nie mogła wybrać tyle, że... nie wiedziała. W tamtych czasach nikt, może poza tymi, co wkraczali na czołgach, aby stłumić praską wiosnę nie wiedzieli, że nasze dzielne wojsko "działało" akurat m.in. w Hradec Kralove. A my pod tym miastem miałyśmy ośrodek wypoczynkowy. Wiadomości o rozszerzającej się fali strajkowej reżimowa telewizja cedziła oszczędnie, odpowiednio cenzurując. Jednak i w otoczce propagandy polska część urlopowiczów, w tym moja mama chcieli oglądać Dziennik, a że za granicą telewizja "łapała" polskie fale, więc odbiornik zaanektowali. Sek w tym, że w ośrodku byli też Czesi i nie tylko nie w smak im było, że wzięliśmy telewizor w posiadanie, ale ewidentnie bolało ich, że wojska Układu tym razem nie ruszyły tłumić ruchów wolnościowych nad Bałtykiem. W każdym razie rozgorzała wojna podjazdowa o odbiornik, a my, dzieciaki mieliśmy w tym swój udział, bo chodziło o "szpiegowanie" Czechów, gdy rodzice przestrajali telewizor. Potem, jak wiadomo podpisano 21 Postulatów, a rok później po raz drugi w życiu wyjechałam do Włoch. Jakoś chyba tym razem łatwiej było uzyskać paszport, również wizę. Czuliśmy się bliżej Europy, choć przecież nigdy nie byliśmy poza nią. Chodziło raczej o Zachód, zmitologizowany do granic możliwości i postrzegany wówczas przez nas, zza żelaznej kurtyny jak raj na ziemi. Przyszłość miała zweryfikować to wyobrażenie. W każdym razie dla wielu z nas,  Stocznia Gdańska była i pozostanie symbolem upadku komuny, a dla mnie, osobiście - sierpień 80 i Solidarność to był one way ticket - bilet do Włoch. Dlatego cieszę się, że może już za rok ten obiekt, jakkolwiek nieco wybrakowany, bo przecież części historycznych budynków już nie ma, będzie już figurować na Liście Światowego dziedzictwa UNESCO. Do tej pory pojąc nie mogę, jak dopuszczono do upadku Stoczni i jej degradacji, a może inaczej, że znaleźli się ludzie, którzy z powodów politycznych do tego doprowadzili. Osobiście byłam zaangażowana w obronę naszych stoczni przed upadkiem - napisałam dziesiątki artykułów na ten temat w nieistniejącym już dzienniku ekonomicznym "Prawo i Gospodarka" (https://www.bankier.pl/wiadomosc/Protest-w-stolicy-stocznia-przestala-dzialac-376513.html, https://biznes.interia.pl/gospodarka/news-czym-pachnie-upadlosc,nId,3437728, https://www.bankier.pl/wiadomosc/Bedzie-5-statkow-Stocznia-Szczecinska-Nowa-373177.html, https://www.bankier.pl/wiadomosc/Karty-na-stol-pieniadze-z-offsetu-latwo-zmarnowac-530247.html).


„Stocznia Gdańska – miejsce narodzin Solidarności i symbol upadku żelaznej kurtyny w Europie” – tak brzmi tytuł wniosku złożonego w siedzibie UNESCO o wpisanie Stoczni Gdańskiej na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Miało to miejsce 31 stycznia b.r. w Paryżu. W skład polskiej delegacji składającej wniosek weszli: wiceminister kultury i dziedzictwa narodowego, Generalny Konserwator Zabytków prof. Magdalena Gawin (jako jej przewodnicząca), wiceprezydent Gdańska Alan Aleksandrowicz oraz przedstawiciele Narodowego Instytutu Dziedzictwa. Przedstawiono też projekt  Planu Zarządzania, który reguluje m.in. kwestie ochrony i zagospodarowania obszaru stoczni i wyznacza strategiczny kierunek jej rozwoju.
Ten wniosek - opasłe tomiszcze trzymam w ręku na zdjęciu inaugurującym ten post. Zrobił na mnie duże wrażenie. Okazuje się, że można przygotować dokument w sposób modelowy - w formie eleganckiego quasi albumu, na pięknym papierze, ze zdjęciami dobrze obrobionymi w photo shopie, po angielsku rzecz jasna. Layout przejrzysty i estetyka wykonania to jedno, ale i treść merytoryczna powinny spełniać wymogi Komitetu Światowego Dziedzictwa. Publikacja podzielona jest na rozdziały poświęcone opisowi całego terenu wraz z mapami, strukturze własności (inwestorów na tym terenie jest sporo), ale najciekawszy i chyba najważniejszy z punktu widzenia UNESCO jest ten poświęcony historii SG i jej roli w przemianach demokratycznych na naszym kontynencie. 
Wracając zaś do projektu Planu Zarządzania - zgodnie z nim na terenach postoczniowych ma powstać smart city, czyli przyjazne i atrakcyjne dla ludzi miejsce kultury, pracy, odpoczynku i życia codziennego, gdzie będzie się szanować i chronić dziedzictwo powstania Solidarności, upadku żelaznej kurtyny w Europie i unikalne dziedzictwo poprzemysłowe. 

Dziś będzie inaczej. Jestem ciekawa Waszej opinii. Mnie te obrazy zafascynowały. Namalował je włoski artysta współczesny Matteo Ciampica, urodzony w Perugii w 1975 r. I te cyprysy właśnie, będące leitmotivem, motywem przewodnim cyklu Afonia są jedynym odwołaniem się do rodzinnej ziemi. Bo cyprysy to Umbria (choć kojarzone są z Toskanią - vide gros widokówek).


 Afonia to bezgłos, zanik głosu, niemożność jego wydobycia spowodowany nie tylko czy raczej nie zawsze przyczynami medycznymi, ale nierzadko wskutek jakiegoś silnego wstrząsu psychicznego. Marco Ciampica nazwał tak swój cały cykl realizowany od dekady.


Dlaczego? Co chciał przez to wyrazić? Z jakiego powodu sięga cały czas po ten sam motyw, a jednak za każdym razem przedstawia go w innym świetle, kolorystyce, nawet technice? Jestem bardzo ciekawa Waszej interpretacji, opinii, refleksji... Czekam na nie, zapraszam do dyskusji - te obrazy stwarzają dużo możliwości do puszczenia wodzy wyobraźni, skojarzeń, odwołań - może do filozofii antycznej, może do Kanta, a może zupełnie czegoś innego?


Studio artysty znajduje się w Castel Rigone, które administracyjne przynależy do znanej, turystycznej miejscowości nad jez. Trazymeńskim - Passignano sul Trasimeno. Można je zwiedzać, wcześniej naturalnie kontaktując się z malarzem mailem matteociampica.pictor@gmail.com. Jest też opcja kontaktu poprzez jego stronę https://matteociampica.onweb.it/it/contatti, gdzie są też kontakty telefoniczne. Artysta sam oprowadzi nas po swoim studio. Zainteresowani nabędą na miejscu jego obrazy, które już znalazły wielu prywatnych amatorów we Włoszech.

Obrączka św. Rity - 5 euro, srebro, symbol miłości, przyjaźni i duchowości - możecie przeczytać na tej fotografii. Nie, nie chcę Wam sprzedać biżuterii! Po prostu to chyba niebanalny początek posta o nietuzinkowej świętej, a jak wiemy, Włosi mają ich mnóstwo i wszystkich bardzo poważają. Każdy region, ba, praktycznie każde miasto, miasteczko, wioska, osada mają swoich lokalnych patronów o niebiańskich koneksjach. Niektórzy z nich jednak osiągnęli sławę międzynarodową...

Do św. Antoniego zwracamy się, gdy coś zgubimy - do św. Rity, gdy wszystko inne zawodzi, bo jest patronką spraw beznadziejnych. Oboje urodzili się i działali we Włoszech. Sanktuarium św. Antoniego znajduje się w Padwie w regionie Wenecja Euganejska (Veneto) i jest punktem obowiązkowym na trasie pielgrzymek z Polski. Św. Ritę nasi rodacy odwiedzają nielicznie, choć miejscowości Roccaporena, gdzie urodziła się w 1371 r. (lub 10 lat później wg różnych źródeł) i spędziła część życia jako żona i matka (do 1397 r.)


oraz pobliska Cascia - miejsce jej pobytu w klasztorze aż do śmierci (1407-57 r.) znajdują się w Umbrii, w prowincji Perugia, a więc blisko zarówno tego znanego ośrodka uniwersyteckiego, jak i Asyżu św. Franciszka i św. Klary. Margerita, czyli Małgorzata bo takie imię nadano jej na chrzcie, życia łatwego nie miała. Choć od małego poczuła powołanie do życia konsekrowanego, ojciec, Antonio Lotti - poważany w lokalnej społeczności człowiek zajmujący się pokojowym godzeniem zwaśnionych stron (po włosku paciere od rzeczownika pace - pokój), nie chciał nawet słyszeć o własnych planach na życie córki. I wydał ją za mąż za człowieka co prawda miłej powierzchowności, ale trudnego charakteru. Rita pokornie znosiła jego - napiszmy wprost - chamstwo i poniewierkę, zwłaszcza, że urodziła bliźnięta. Równie mężnie zniosła nagłą śmierć małżonka, zamordowanego w wyniku porachunków z ludźmi "spod ciemnej gwiazdy", z którymi robił wcześniej interesy. Przeraziło ją natomiast, gdy synowie zaprzysięgli mordercom vendettę, czyli zemstę - wtedy zwróciła się do Boga o interwencję i chłopcy... zmarli na zarazę, co kobieta bardzo przeżyła.
Według innej wersji żywota św. Rity jej mąż nie tyle był brutalny w stosunku do swej żony, co politycznych przeciwników, gdyż należał do gibelinów, jednego z dwóch stronnictw politycznych, które w XII i XIII w. zaciekle ze sobą rywalizowały. Mało tego, ożenił się z Ritą, bo się w niej zakochał. Ona zaś starała się, aby wiódł życie prawe jak na chrześcijanina przystało. Miał zginąć zamordowany zapewne przez przeciwników politycznych, ale Rita nigdy nie wyjawiła ich nazwisk. Chciała uniknąć vendetty ze strony synów.
Po roku żałoby wstąpiła do zakonu Augustianek, gdzie nie miała wcale lekko, gdyż siostry chyba nie rozumiały jej nadzwyczajnego, mistycznego kontaktu z Bogiem (podobnie jak u nas św. Faustyny). Zwłaszcza, gdy w cudowny sposób została naznaczona cierniem z korony Jezusa, który ostatnie 15 lat boleśnie ranił jej czoło.


 Zmarła w 1457 r. w opinii świętości. Jeszcze w tym samym roku za jej pośrednictwem dokonały się pierwsze cuda, w tym najsłynniejszy jak przywrócenie wzroku niewidomemu.
Kanonizując ją w 1900 r. papież Urban nazwał Ritę "drogocenną perłą Umbrii".
Dziś malutka miejscowość rodzinna św. Rity można rzec odcina kupony, czy też żyje z kultu swojej wyniesionej na ołtarze, mieszkanki. Prowadzi tam wąska szosa, wijąca się pomiędzy wysokim pasmem Apeninu Umbryjsko-Marchijskiego, a sama Roccaporena, jak nazwa wskazuje wciśnięta jest w dolinę między wysokie skały z dominującym szczytem góry Rucino.



Miasteczko przecina praktycznie ta jedna droga dojazdowa kończąca się parkingiem, całkiem sporym jak na taką "dziurę". Wzdłuż drogi, jeden obok drugiego ciągną się domy z jasnego kamienia.


Przeważnie bardzo stare, pamiętające czasy Rity, ale i nowe jak ten hotel poniżej, zawsze jednak utrzymane w dawnej stylistyce.


Przy parkingu tkwi tablica informacyjna "łopatologicznie" wyjaśniająca, co tu można zobaczyć:


Wymienię te miejsca po polsku:

1. Dom rodzinny (Casa natale) - zwykły, kamienny dom jakich wiele z kilkoma niskimi stopniami prowadzącymi do progu. W środku niemal całkowicie pozbawiony mebli - poza łóżkiem z narzutą pokrytą drobnymi monetami rzucanymi przez turystów i klęcznikiem; ciemny, z małymi oknami i poczerniałymi od opalania drewnem, ścianami.

2. Dom męża (Casa maritale) - to tu przeniosła się Rita po poślubieniu Paola Manciniego. Wnętrze przypomina układem dom rodzinny, a jego jedyną, ale cenną ozdobą jest słynne płótno Luki Giordana przedstawiające moment, gdy kobieta otrzymuje cierń z nieba. Obraz umieszczono w niszy zdobionej w łuku freskami wyobrażającymi anioły, a pod nim jest mały ołtarz.


3. Kościół św. Montano (Chiesa di S. Montano) - w tej XII-w świątyni Rita przyjęła I Komunię św., tu wzięła ślub i tutaj chodziła na Mszę św. przez 36 lat życia w Roccaporena. Patron kościoła natomiast miał przybyć do Roccaporena z Azji Mniejszej, aby nauczać ewangelii. Zmarł w opinii świętości.



4. Sanktuarium (Santuario) - budynek jest nowoczesny, bo postawiony w połowie ubiegłego stulecia jako miejsce kultu, ale architektonicznie pięknie zintegrowany jest z całością miasteczka.


 Przed wejściem, w swoistym chiostro otoczonym z czterech stron portykiem znajduje się figura świętej przedstawiona przez rzymskiego artystę Venanza Crocettiego wiejskim odzieniu.


W lewej nawie sanktuarium przechowywany jest płaszcz św. Rity - można go oglądać, oczywiście przez szkło gabloty - umieszczony jest w pięknie zdobionej, srebrnej tece.


Zdobiące absydę mozaiki przedstawiają całą galerię świętych, w tym naturalnie patronkę i św. Augustyna.

5. Sad Cudu (Orto del miracolo) - przypomina fakt, kiedy ciężko chora Rita poprosiła kuzynkę, aby przyniosła jej z sadu różę i dwie figi. Pomimo, że był to styczeń - krewna znalazła obie te rzeczy! Stąd zresztą jednym z symboli św. Rity jest czerwona róża. Można je kupić - świeże i sztuczne zarówno w Roccaporena, jak w w Casci.


Inne miejsca warte zobaczenia to:

6. Lazaret (Lazaretto) - z istniejącego w czasach Rity pozostały dwie salki (wcześniej trzy). Tutaj leczono chorych wieśniaków - zważywszy na nazwę przede wszystkim próbowano ulżyć w cierpieniu czy po prostu izolować tych cierpiących na dżumę - jej epidemia nie raz pustoszyła Umbrię w średniowieczu. Rita miała często ich odwiedzać i opiekować się nimi.

7. Skała Modlitwy (Scoglio della Preghiera) - na wysokości 827 m. jest wyrazem- symbolem duchowości św. Rity, kobiety, która całe życie, jakkolwiek ciężkie i naznaczone cierpieniem poświęciła modlitwie. Szczyt wieńczy kościółek, a z niego roztacza się piękna panorama okolicy.

W Roccaporena każdy sklepik trudni się sprzedażą dewocjonaliów i pamiątek:


Można też spotkać takich pątników:


Tak, jak Roccaporena, mimo tak wielu pamiątek po św. Ricie jest bardzo kameralnym miejscem, tak Cascia ściąga tłumy pielgrzymów dosłownie "walących" do Bazyliki, gdzie mogą zobaczyć  nienaruszone przez wieki, wystawione na widok publiczny ciało mistyczki - nigdy nie zostało złożone w ziemi właśnie dlatego, że Rita niemal od razu po śmierci zaczęła działać cuda.
Budynek jest potężny, aż niemal wychodzi z kadru, bo wydaje się nie mieścić na końcu wąskiej uliczki.


22 maja każdego roku odbywają się bardzo uroczyste obchody Święta św. Rity (Festa di Santa Rita).
A oto bardzo sympatyczny filmik z you tube pokazujący miejsca związane z kultem św. Rity:
https://www.youtube.com/watch?v=yfuR0zC5hiM
Jeśli ktoś chce poprosić o wstawiennictwo św. Ritę, podaję treść modlitwy:





W lokalnych sklepikach nabędziecie regionalne produkty i przysmaki, niekiedy tak zaskakujące jak jaja... muła:


Wszystkie zdjęcia ilustrujące ten post są mojego autorstwa prócz wizerunku św. Rity z cierniem w dłoni, proszę więc pamiętać o prawach autorskich :) Wizerunek natomiast najwierniej przedstawia św. Ritę i znajduje się w Klasztorze św. Rity w Casci, jego autor jest anonimowy.