Ile razy każdy z nas zgrzeszył, dając się uwieść smakowi wybornej potrawy. Ja na przykład nigdy nie mogłam odmówić, gdy stawiano przede mną smakowite danie. Bardzo lubię jeść - podobnie jak gotować. Na szczęście mama pozwoliła mi na eksperymenty w kuchni w bardzo młodym wieku. Moim pierwszym, kulinarnym wyczynem był tort serowy na zimno, przygotowany w wieku lat 13! Pod względem smaku był bez zarzutu, tylko z jednej strony, przez nieszczelną blachę wyciekła mu galaretka. Jednak i tak byłam z siebie dumna!Mimo to, że na gotowaniu znam się świetnie, potrafię ocenić i docenić dobrą kuchnię - nie pretenduję tutaj do miana eksperta. Ten dział ma raczej na celu pokazanie miejsc, w których rzeczywiście świetnie zjemy. A o to przecież nam wszystkim chodzi!

Restauracja Sportowa

w Centrum Turystyczno-Sportowym
w Nowej Rudzie 

Zazwyczaj restauracje przy obiektach sportowych menu nie zachwycają. W ofercie są "nieśmiertelne" fryty, jakieś kotlety ze znikomą ilością mięsa i giga-panierką, pizze nie mające nic wspólnego z włoskim produktem. Restauracja Sportowa w Centrum Turystyczno-Sportowym w Nowej Rudzie zaskoczyła mnie śniadaniem na poziomie czterogwiazdkowego hotelu.

 Kuchnia prowadzona przez p. Joannę Konewkę to mistrzostwo świata. Poczynając od przygotowania stołu, który lśnił nieskazitelną białością obrusa i serwetek oraz eleganckiego serwisu. Każde danie podane było na osobnym półmiseczku.

 Niewielkim i apetycznie przybranym, jak chociażby jajka "posadzone" na karbowanej sałacie i leżący obok boczek, bo przecież nie każdy lubi takie połączenie. Ślinka leciała do naleśniczków (pancake) z marmoladką w osobnej miseczce, którym towarzyszyły świeże truskawki.

 Do jedzenia zapraszały parówki, nie te zwykłe, grube "paluchy", ale cienkie, subtelne, wiedeńskie o chrupiącej skóreczce. Sałatka ze świeżych warzyw wywoływała uśmiech na twarzy, bo z ogórka czyjeś artystyczne dłonie wycięły łabędzia. Caprese z pomidorów i mozzarelli skropione było jak trzeba octem balsamicznym i dobrą oliwą. Bardzo wszystkim polecam to miejsce!

To tutaj stołują się lokalsi i bardzo sobie chwalą dwudaniowy zestaw do wyboru z pół litrem wody lub ćwiartką wina stołowego. To trattoria tuż koło dworca kolejowego w Casercie, do której przechodzi się podziemnym przejściem prowadzącym na kolejne perony i wychodzi przy peronie szóstym, aby po chwili dostrzec charakterystyczny szyld - Binario 7, czyli Peron 7.

 Właściciel oferuje dwudaniowe zestawy obiadowe za... 8 euro. Tak, nie mylę się, za osiem euro. W tej cenie jest włoskie primo i secondo oraz do wyboru pół litra wody mineralnej albo ćwiartka wina stołowego.

 Ja wybrałam wino oraz pasta e fagioli, danie które okazało się wyjątkowo prostą i zaskakującą kompozycją kilku gatunków makaronów z cieciorką w lekkim sosie oraz mięso jak na zdjęciu z duszonymi, małymi cukiniami.

Prosta, smaczna kuchnia. Za cały zestaw (bez kawy) zapłaciłam rzeczywiście 8 jurków. Bardzo podobały mi się przy tym wystrój wnętrz nawiązujący naturalnie do nazwy trattorii, zastawa i dekoracja talerzy, a przede wszystkim przemili, dowcipni kelnerzy. Polecam!

via Suzina
w Warszawie

Moje wczorajsze odkrycie, choć niemal w sąsiedztwie mojego domu, bo też na Żoliborzu. Umówiłyśmy się na babskie plotki z koleżanką z liceum w zupełnie innym miejscu, wegetariańskiej i tak zachwalanej na blogach kulinarnych Ósmej kolonii przy Teatrze Komedia. Niestety karta do tego stopnia nas rozczarowała, bo znikły przeboje opisywane przez smakoszy takich jak ulubiony przeze mnie Tasteaway chociażby. A zatem nie chcąc testować tego, co już na papierze nas nie przekonało, ruszyłyśmy na pobliską uliczkę Suzina, gdzie "po drodze" na spotkanie mignęła mi "jakaś' restauracja. To była właśnie "Via Suzina", kojarząca mi się od razu z włoskimi klimatami. Rzeczywiście specjalnością są pizze. Nas jednak zachęciła zupa rybna, choć może na upał zbyt ciężkie to wyzwanie. I... co za "niebo w gębie". Pływały w niej rybki rozmaite i owoce morza w obfitości,  a do tego zacnie doprawiona. Potem postawiłyśmy na sałatki i zwłaszcza ta ze szpinakiem, szynką parmeńską, winogronami, serem gorgonzola, doprawiona dresingiem malinowym znów nas zachwyciła. Deser - suflet z białą czekoladą i ... tak, tak, kosteczką roztopionej gorgonzoli, zamknął tę iście lukullusową ucztę błogim akcentem - koleżanka z kolei zdecydowała się na mus czekoladowy.

 Espresso (moje ulubione Kimbo) też tak jak trzeba. Jednym słowem, trzeba tu wpaść! Zwłaszcza, że młoda obsługa jest przemiła i sprawna, a ogródek, czy raczej tarasik, na którym siedziałyśmy, acz wąski i nie odgrodzony od chodnika - zbyt wąsko, aby to uczynić, też sensowni pomyślany.

o'Cartoccio

w Rzymie

Dla amatorów ryb i owoców morza, w dodatku niezamożnych idealne miejsce na pyszne co-nieco w centrum Rzymu. Przy via Arenula, prowadzącej od mostu Garibaldiego. 

Nazwa nawiązuje do techniki pieczenia łączącej w sobie korzyści płynące z gotowania na parze z tymi płynącymi z właśnie z pieczenia. Cartoccio może być zarówno folia aluminiowa, jak i papier do pieczenia, a nawet liście wybranych warzyw i owoców: kapusty, figowca, bananowca. To sposób szybki, łatwy, zatrzymujący w potrawie jego wartości odżywcze i zapach. Oto instruktarz zrozumiały również przez nieznających włoskiego: http://ricette.giallozafferano.it/Cuocere-al-cartoccio.html

W niewielkim lokaliku rzymskim, będącym właściwie smażalnią można skosztować upieczone w ten sposób kalmary, fritto misto, czyli mieszankę owoców morza, filety z ryb - pyszny jest z dorsza! Porcja w papierowej "tutce" - 6 euro. Poza tym tzw. primi piatti, czyli pierwsze dania - makarony i risotta za 5,50 euro duża porcja.

 Siedzi się przy stoliczkach przykrytych ceratą lub na wysokich stołkach przy barze. Używa plastikowych sztućców. Jest rodzinnie i smakowicie.

Obiad w Gospodzie
Kruszyna

Można do niej zawitać zwiedzając jeden z 16 obiektów na Europejskim Szlaku Zamków i Pałaców, stworzonym i zarządzanym przez Dolnośląską Organizację Turystyczną. Już z drogi prowadzącej od Bolesławca, we wsi Kruszyn widać charakterystyczny fronton z muru pruskiego.

 Jej właścicielem jest Leopold Habiniak, który w restaurację przekształcił swój dom rodzinny. Początkowo, jak mi opowiadał, miało tu być muzeum starych przedmiotów. Niestety, zazwyczaj takie placówki same na siebie nie zarabiają, więc postanowił 'wspomóc" je, serwując smażoną kiełbasę. I tak się zaczęła jego przygoda z gastronomią, zwieńczona sukcesem, bo gospoda ma non-stop pełne obłożenie, a spragnieni dobrej kuchni nawet są skłonni poczekać w kolejce. Do dyspozycji są dwie sale, całe w jasnym drewnie. Je się przy drewnianych, karczmianych stołach zastawianych, a jakże by inaczej, słynną ceramiką bolesławiecką zdobioną kobaltem, którą można nawet myć w zmywarce, bo wzory nie bledną. Karta jest przebogata, zaczynająca się od śniadania. Potem są przystawki, sałatki, zupy, zestawy obiadowe, rodzinne zestawy obiadowe, a nawet zestawy na mniejszy głód, dania mięsne, bezmięsne i z ryb, dania niedzielno-świąteczne. 

Ceny przystępne. Zupy - od 6,50 zł zupa szefa do żurku w chlebku z kiełbasą i jajkiem za 13 zł. Dania mięsne - z kotletem schabowym w roli głównej od 23 zł do 33,50 za polędwiczki wieprzowe w sosie kurkowym lub borowikowym. Ja skosztowałam zupę z dyni, ukochane pierogi z kaszą gryczaną (te bym troszkę dosoliła, ale ciasto było pyszne, bo cienkie) i rozpływający się dosłownie w ustach sernik. Latem i przy dobrej pogodzie wiosną czy jesienią, można zjeść też na zewnątrz, w otoczeniu starych narzędzi i sprzętów gospodarskich, tych dawno już nie używanych przedmiotów, w których gospodarz jest tak zakochany i nie rezygnuje ze stworzenia małej izby pamiątek. 

W gospodzie można też przenocować - na drugim pietrze jest kilka jasnych pokoi z widokiem na okoliczne pola i zapachem łąki. Widać, że w lokalu dobrze działa system wentylacyjny. 

W restauracyjnej łazience w podziemiach, czyściutkiej i również pachnącej, jest przewijak dla mam. Natomiast nie ma zejścia dla niepełnosprawnych, bo "klozecik" znajduje się w dawnej piwnicy i trzeba zejść po schodach. Restaurację bardzo polecam www.kruszyna.com.pl

Śniadanie na Zamku Topacz

Jeden z 16 obiektów na Europejskim Szlaku Zamków i Pałaców, stworzonym i zarządzanym przez Dolnośląską Organizację Turystyczną. 

Położony zaledwie 20 minut drogi od centrum Wrocławia. W środku mieści się dziś czterogwiazdkowy hotel zasługujący spokojnie na wyższą kategorię. 

Wybór i wysoka jakość produktów, jak również sposób ich serwowania są, powiem bez przesady, modelowe. Tak podanego i wykwintnego śniadania w hotelu nie widziałam. Ułożone amfiteatralnie kawałki domowego jabłecznika, pieczywo w sterylnie białych, lnianych koszyczkach, wędliny i sery na kamiennych planches, wybór konfitur oraz smarowideł do pieczywa przyprawiający o zawrót głowy. Do tego napoje i woda chłodzona niczym szampan. Jedynym bodaj minusem jest kawa z automatu, co całkowicie powinno się wykluczyć z tej kategorii hoteli. Bardzo podoba mi się natomiast pomysł, że pieczywo, ciasta oraz napoje zostały ułożone na zewnętrznej ladzie otaczającej otwartą kuchnię. Przy okazji, wentylatory działają w niej tak skutecznie, że żadne zapachy już przygotowywanego obiadu się nie roznoszą, a jednocześnie można podpatrzeć pracę kucharzy.

A wystrój restauracji, jak i zresztą całego obiektu wysmakowany w każdym najdrobniejszym szczególe. 

Widok z okien jadalni na park działa niezwykle kojąco.

Więcej na temat samego hotelu wkrótce na stronie Hotele niebanalne.

Les planches w Winestone
 w stołecznym Mercure