Lubię czytać książki napisane przez znajomych. Zwłaszcza wybitnych jak pan Janusz Majewski, kojarzący się przede wszystkim jako reżyser i autor scenariuszy (wszyscy uwielbiamy go za "CK Dezerterów"). Przyznam, że do tej pory umknęło mej uwadze, że pisze on również książki. Dopóki w ręce  nie wpadła, dość nieoczekiwanie już trzecia pozycja powstała pod jego piórem - "Czarny mercedes". Pierwsze skojarzenie to "Mercedes Benz" Pawła Huelle, która mnie porwała swoim dynamizmem. Miałam wrażenie, że autor zabrał mnie na przejażdżkę, a dobra maszyna z każdym kilometrem nabiera prędkości.  "Czarny mercedes" Majewskiego jednak nie otwiera przed nami drzwiczek. On jest aktorem w tej niezwykle filmowej powieści o latach okupacji, gdzie tyle razy przedstawiane tematy: prześladowania Żydów i getta, konspiracji i kolaboracji, wojennej miłości podane są w sposób nowy, świeży i odkrywczy. Od tej książki nie można się wręcz oderwać, gdyż od razu przenosi do Warszawy roku 1941 r. Widzimy zaaferowanego mężczyznę z naręczem skoroszytów i teczek wychodzącego z kamienicy na Marszałkowskiej, będącej jeszcze nadal jedną z najelegantszych ulic Warszawy, przedwojennego Paryża północy. Dostrzegamy kątem oka biegnącego wyrostka, który wpada na tego mężczyznę i deszcz papierzysk spływających w wyniku tego zderzenia na chodnik. I z przerażeniem zauważamy wyrastającego nagle na trotuarze SS-mana...
Zaciekawieni? Miłe Panie i Panowie bardzo mili, zajrzyjcie zatem po ciąg dalszy na inną stronę tego bloga, do Wojaży intelektualnych. I naturalnie też do samej książki, bo warto

I ja tam byłam. Szampana i wódkę piłam. Gdzie? Jakbym była snobką, to bym teraz napisała, że w jednym z najbardziej trendy miejsc w stolicy. To Panorama Sky Bar  na 40. i 41. piętrze hotelu Marriott. Właśnie od wczoraj można go oglądać w nowej odsłonie. Za wystrój odpowiada Kaczmarek Studio, znane już na naszym rynku ze współpracy z branżą hotelarską - m.in. z Accorem-Orbisem.


 Zbyt krzykliwe kolory poprzedniego designu zastąpiły barwy rozświetlonej Warszawy nocą, która była inspiracją dla projektantów: szarość, czerń, szmaragd, złoto.


Jak zapewniał mnie pan Mirosław Kaczmarek, na pokrywającą podłogi wykładzinę przeniesione zostało zdjęcie wykonane właśnie ze Sky Baru wraz z krzyżówką ulic, która znalazła też odwzorowanie w elementach tapicerki, lustrach, które przykryły filary, półkach za barem.


Moją uwagę przyciągnęły lampy brytyjskich firm BTC i Tom Dixon. W ich dyskretnym, miodowym świetle popijałam (z rozwagą) drinki z wódki i szampana, bo te dwa alkohole są tutaj oferowane w rozmaitych odmianach. Raz po raz też sięgałam do suto zastawionych stołów, co będę musiała potem odpokutować, o ile nie chcę, aby taka wieczorna orgia jedzeniowa zakończyła się zmianą kubatury.
Tak jak nie na co dzień clubbingu nie uprawiam, bo nie lubię, to do Sky Baru wrócę. A organizatorom za zaproszenie na inauguracyjną imprezę dziękuję.


Mam sentyment do tego hotelu, bo w 2012, właśnie w tutejszej restauracji włoskiej Parmizzano's odbyła się promocja mojej książki "Włochy jakich nie znacie" dla grupy wybranych dziennikarzy w formie chief's table - czyli przy stole szefa, na zapleczu restauracji z możliwością zaglądania w garnki. To świetne miejsce dla wybranych! I ja tam byłam. Szampana piłam również za moich czytelników. I za wczorajszy rekord wejść 1170! Dziękuję i czekam na więcej. Przy okazji polecam swoją recenzję tego miejsca w "Rzeczpospolitej": http://www.rp.pl/Hotele/301309970-Marriott-kopiuje-Warszawe.html#ap-1 (Zdjęcia: własne i hotel Marriott)

Akrobaci fruwający w powietrzu, klowni rozśmieszający widownię do łez, gimnastycy o ciałach jak z gumy, tancerze uwodzący precyzją każdego kroku. Do tego wyjątkowa scenografia i muzyka. 37. edycja Cirque de Demain czyli Cyrku Jutra znów przyciągnie amatorów tej sztuki nad Sekwanę. Tegoroczna impreza potrwa między 28 a 31 stycznia. Szczegóły na stronie: www.cirquededemain.com (Źródło i zdjęcie: Cirque de Demain)

Ten obrazek konia od razu skojarzył mi się z Wielką Pardubicką czyli dorocznym wyścigiem konnym z przeszkodami. Ta jedna z najbardziej prestiżowych gonitw na świecie organizowana jest zawsze w październiku, a uczestniczący w niej dżokeje z końmi muszą przebyć blisko siedem kilometrów po polach i rżyskach, prócz przeszkód naturalnych pokonując trzydzieści stworzonych przez człowieka, a zatem na przykład żywopłotów. Po Kraju Pardubickim i jego okolicach (Czechy administracyjnie podzielone są na 14 krajów) podróżuję wraz z międzynarodową grupą turystycznych dziennikarzy od trzech dni. Dziś zawitaliśmy do jedynej już teraz w Republice Czeskiej Wytwórni Ręcznie Czerpanego Papieru w Velkich Losicach ( Ołomuniecki Kraj).


A pomyśleć, że niegdyś w granicach tego kraju było aż dwieście zakładów produkujący ręcznie czerpany, które dobrze prosperowały dotąd, dopóki nie rozpanoszyła się technika, w krótkim czasie pozbawiając je racji bytu. Renesansowe budynki najstarszej w centralnej Europie wytwórni mieszczą też muzeum i sklep, gdzie konik niemal słyszalnym rżeniem i tętentem kopyt po czerpanym papierze skusił mnie do jego kupna.


Muzeum pozwoliło mi prześledzić wszystkie fazy produkcji papieru czerpanego, obejrzeć stare maszyny oraz cały arsenał wytwarzanych produktów jak mapy, papeterie, kalendarze, repliki rysunków i obrazów, ze słynnymi "Słonecznikami" van Gogha na czele, maski z papier- mâché.


Zachwyciły mnie, zamknięte dla bezpieczeństwa za szybką gabloty ryciny obrazujące produkcję papieru w dawnych Chinach.


A także modele wielu urządzeń, niekiedy w solidnym pomniejszeniu. Oprowadzające nas po muzeum młode dziewczę (tylko dlaczego czytało wszystko z kartki jak nasz eks-prezydent?) wspomniało też, że żona jednego z tutejszych papierników, Barbara Göttlicher została oskarżona w procesie o czary. W XVII w. na tutejszym terenie wiele nieszczęsnych kobiet oskarżono o konszachty z siłami nieczystymi i spłonęły na stosie.
Fabryka w Velkich Losiach używa charakterystycznego znaku wodnego. Widnieje na nim lew z koroną stojący na trzech pagórkach. To herb rodu Żerotinów - u schyłku XVI w. Jan Starszy z Żerotina założył wytwórnię na ziemiach należących do jego majątku.


 Po 180 latach papiernia została sprzedana Mateuszowi Wernerowi Młodszemu, za sprawą którego stała się znakomicie prosperującym przedsiębiorstwem. Więcej na ten temat na stronie: www.rpvl.cz/en/handmade-paper/history


Sam znak wodny wymyślono w Fabryce Papieru Czerpanego w Fabriano, mieście we włoskim regionie Marche. Powstała ona w 1286 r., obecnie zaś w starych budynkach mieści się ciekawe muzeum. http://www.museodellacarta.com/docs/museo/lagualchieramedievale.asp

Trzy godziny na nartach. Po raz pierwszy w tym sezonie. Po raz pierwszy też w Czechach. I po kilku latach przerwy. A zatem na początku niepewność, ale deski dobrano mi dobrze. Gdzie? W ośrodku Dolni Morava, położonym na wysokości 666-1232 m n.p.m. Do dyspozycji siedem tras zjazdowych, z czego połowa niebieskich, a zatem ośrodek przede wszystkim dla rodzin z dziećmi i dla tych, którzy mniej pewnie czują się na nartach. Choć niekoniecznie, bo stoki wcale nie należą do najłagodniejszych. Porównując trasy niebieskie włoskie i czeskie, to te pierwsze są znacznie bardziej płaskie. Ściślej mówiąc, czeskie niebieskie to włoskie czerwone. Choć, gdy już oswoiłam się trochę z nartami i trasami i przeszłam na czerwone, których jest niemal tyle samo co niebieskich (45 proc.), to paradoksalnie lepiej się czułam na tych drugich. Jakby łatwiej? Zaczęliśmy z rana, więc i tłoku takiego nie było.


Koło jedenastej jednak na stok wyległy już gromady spragnionych zimowej adrenalinki. Zrobiło się gwarno i pełno niczym na Marszałkowskiej (w Warszawie), a w dodatku z minuty na minutę coraz bardziej padało. Ratraki znów wyruszyły na stoki. 9,4 km tras jest odśnieżanych regularnie. Jednak przy takiej pogodzie zdarzały się momenty, kiedy spod warstwy śniegu wypełzała oblodzona, rozjeżdżona tafla. Wyciągi są tu wolniejsze niż w Italii - do wyboru, w zależności od stoku czteroosobowe kanapy (2) lub dwuosobowy orczyk "pod pupę" (6). Przepustowość 8300 osób na godzinę. Wbrew zatem złudzeniu, że wyciąg jedzie wolno, nie stałam w kolejce. W ośrodku wymyślono bardzo sprytny "patent". Otóż goście hotelu Vista, znajdującego się u stóp stoku nazwanego wdzięcznie Marcelka używają kart magnetycznych otwierających pokoje jednocześnie jako skipassy. Wygodne rozwiązanie. Ja właśnie mieszkam przez trzy dni w tym czterogwiazdkowym obiekcie i z godnie z nazwą jest to hotel z widokiem na stoki. W tym na ten najwyższy, Kralicki Śnieżnik dominujący nad całym ośrodkiem. Co ciekawe, przez ten właśnie szczyt przechodzi główny europejski dział wód, stąd w czeskich przewodnikach bywa nazywany Dachem Europy. Spod niego, na wysokości 1380 m n.p.m. bierze początek rzeka Morawa.
Na miejscu, czyli przed hotelem można wypożyczyć sprzęt, a sklepiku zaopatrzyć się w zapomniane z domu elementy stroju. Ośrodek Dolni Morawa oferuje również 77 km tras dla biegówkowiczów. Za jeden dzień jazdy dorośli płacą 660 koron, a dzieci 520 koron, podczas gdy za sześć dni cena karnetu wynosi odpowiednio 2940 i 2340 koron.


Dziesięć razy w sezonie zimowym, przed hotelem Vista organizowany jest show czyli wieczorny pokaz akrobacji na nartach, gimnastyki na trampolinie, pracy ratraków połączony ze spektaklem laserowym i ogni sztucznych.


 Właśnie dziś miałam okazję zobaczyć jeden z takich występów. A dzień zakończyłam w hotelowym barze, wznosząc toast Strawberry Margheritą (do obiadu i kolacji piłam czeskie piwo!) za przyjaźń polsko-czesko-holenderską, bo w tym składzie finiszowaliśmy imprezę.


Będąc już na półmetku czterodniowego wypadu do kraju południowych sąsiadów muszę z całą mocą zaznaczyć, że CzechTourism, który mnie zaprosił, jak zwykle pomysłowo zorganizował wyjazd. A to już mój artykuł o możliwościach uprawiania narciarstwa za miedzą":  http://www.rp.pl/Promocja-turystyczna/302219985-Czesi-szusuja-wlasna-trasa.html

Zastanawiam gdzie, gdzie pan red. Orłoś z Teleekspressu widział tanią wodę na naszych lotniskach. Na modlińskim pół litra polskiej, niegazowanej źródlanej wody kosztuje 6 zł, tyle samo na warszawskim Chopina vel Okęcie. Popijam zatem tę bezcenną wodę i piję jednocześnie do tego wydania, w którym miły dziennikarz poinformował, jakoby w UE przymierzano się do ustalenia ujednoliconej stawki za wodę na lotniskach, która nie powinna przekraczać 1 euro, czyli nawet po ostatnim, mocno zawyżonym kursie 4,5 zł. Jednocześnie, racząc słuchaczy miłym uśmiechem skomentował, że nas to nie dotyczy, bo za wodę na lotniskach nie płaci się tyle.
Za pół godziny ooodlot. Do Pragi. Jeszcze nie frunęłam czeskimi liniami, więc jestem ciekawa.
I jeszcze jedno, tym razem na plus lotniska. Bardzo podwyższone kontrole, zdecydowanie skrupulatniejsze niż wcześniej. Do tej pory nikt jeszcze dwukrotnie nie prześwietlał moich wierzchnich ciuchów. Raz przejechały przez skaner, a potem jeszcze celniczka dodatkowo "przejechała" je szperaczem. Podoba mi się to :)

Już na początku maja br. rusza V. edycja włoskiego mercato czyli targu produktów spożywczych rodem z Półwyspu Apenińskiego.

Włoski Targ Żywności Regionalnej Gusto&BuonGusto będzie miał w tym roku dwie edycje.

Wspomnianą, piątą, wiosenną w następujących terminach:
  Łódź: 10-15 maja 2016 Manufaktura...
Warszawa: 16-28 maja 2016 Plac Konstytucji
Gdańsk: 31 maja-5 czerwca 2016


VI. edycja rozpocznie się natomiast w wakacje i potrwa przez prawie dwa miesiące:
 Wrocław 13 sierpnia-2 września 2016
Poznań: 6 września-18 września 2016
Warszawa: 21 września-8 października 2016

Jak zawsze będą stoiska z serami, wędlinami, słodkościami, makaronami, oliwkami i oliwą oraz restauracyjne. Więcej szczegółów już wkrótce.


Zachęcam do śledzenia informacji i ogłoszeń dotyczących targu, które zamieszczane są na bieżąco na FB: https://www.facebook.com/groups/1229343850416341/

http://www.rp.pl/Biura-podrozy/301179864-Indonezja-z-Rainbow---orangutany-warany-i-wulkany.html#ap-1

Szpilki służące do przekłuwania laleczek wyobrażających osobę, której miało się zaszkodzić (w myśl zasady "podobne wywołuje podobne" zdefiniowanej przez Frasera w "Złotej gałęzi" jako magia sympatyczna), magiczne gwoździe, trucizny i naczynia do ich przyrządzania wraz z pozostałym "instrumentarium" zgromadzone zostały w osobnej sekcji Rzymskiego Muzeum Narodowego. Jego siedziba znajduje się w Termach Dioklecjana - na przeciwko głównej stacji kolejowej "Wiecznego Miasta". Tak, jak gros innych, bezcennych odkryć na Tybrem, tak i te przedmioty znaleziono podczas wydawać by się mogło, banalnych prac drogowych, a ściślej w trakcie budowy parkingu. Wewnątrz cysterny źródła Anny Perenny od wieków skryte były liczne przedmioty magicznego kultu, praktykowanego w Rzymie między IV w p.n.e. a V w n.e. Źródełko nosi nazwę Anny, staroitalskiego bóstwa, której święto obchodzono hucznie w idy marcowe (15 marca), co uwiecznił zresztą Owidiusz w swoim Kalendarzu poetyckim. Podczas święta kobiety i mężczyźni gromadzili się przy źródle aby wspólnie jeść, pić, tańczyć i oddawać się uciechom cielesnym. Imię bogini pochodzi od łacińskiego annus - rok i perennis wieczny. Jest kilka legend związanych z Anną Perenną. Jedna z nich opowiada o tym, jak kobieta wypiekanymi przez siebie ciastkami ratowała od głodu walczących podczas pierwszej secesji plebejuszy (494 p.n.e.). Inna z kolei czyni z Anny rodzoną siostrę Dydony, po której śmierci opuściła Kartaginę i dotarła do Lacjum, gdzie zaopiekował się nią Eneasz. Uciekając przed gniewem zazdrosnej Lawinii, rzuciła się w nurty rzeki Numicius, stając się nimfą. Lawinia, obok głównego bohatera, jedna z postaci "Eneidy" Wergiliusza była żoną Eneasza. Współczesna pisarka sf i fantasy, Ursula K.Le Guin poświęciła jej swoją ostatnią powieść (2008). Święto ku czci Anny Perenny stało się prototypem późniejszych rytów pogańskich, łączących praktyki magiczne z orgiastyczną zabawą (Źródło: www.turismonews.it)

Świetna pisarka i dziennikarka, tropicielka niestrudzona śląskich zagadek i tajemnic, którym poświęciła niejedną swoją książkę, czyli Joanna Lamparska zaprasza na promocję ostatniej. A zarazem pierwszej opatrzonej żółtą ramką National Geographic. Odsłania w niej kulisy poszukiwań "złotego pociągu". Spotkanie z Autorką i możliwość nabycia "gorącej" pozycji, bo wprost z wydawniczego "piekarnika" już jutro, czyli w środę, we Wrocławiu. Gorąco polecam :) A kolejny termin to najbliższy poniedziałek, 18 stycznia w Warszawie w Empiku w Centrum Handlowym Arkadia.

Sala wypełniona po brzegi, włącznie z obszerną lożą na I piętrze - taką widownię miałam wczoraj podczas wykładu " Toskania inaczej - kowboje, karnawał i miłość zaklęta w marmurze".

Miejscem "akcji" był Miejski Dom Kultury w Pabianicach, a słuchaczami - członkowie Uniwersytetu Trzeciego Wieku. Wyjątkowo aktywnymi i "interaktywnymi", dodam od razu. Na moje pytania odpowiadali bez wahania, nawet jeśli ktoś nie widział Toskanii na własne oczy, tylko na przykład w telewizji. Staram się bowiem zawsze podczas prowadzonych wykładów-slajdowisk wciągać widownię do rozmowy, skłaniać do wygłaszania opinii czy polemizowania. Gadająca bez wytchnienia "głowa", najciekawiej nawet w końcu może po prostu znużyć. Zdolność koncentracji mamy bowiem ograniczoną. Bardzo dobrze mi się więc opowiadało i gwarzyło z starszym państwem, których wiek bardziej sugerowały zmarszczki niż stan ducha. Ze znajomymi prowadzącymi podobne zajęcia spostrzegliśmy, że emeryci są znacznie bardziej uważni i wymagający jako uczniowie niż młodsze generacje. A to dopinguje i motywuje. Po wykładzie sprzedałam wszystkie przywiezione z Warszawy książki - okazało się, że popyt przewyższył podaż i wzięłam za mało egzemplarzy.
Dostałam też prezent od jednej z pań. Dobrosława Dumka wręczyła mi ładnie wydaną książeczkę z własnymi poezjami o harcerstwie. Mile zaskoczona przeglądałam ja w pociągu, czytając o harcerstwie po 1957 r. czyli w czasie po stalinowskiej odwilży, kiedy młodzież mieli szansę znów edukować pełni patriotycznych ideałów druhowie z II Rzeczpospolitej. Bardzo chętnie wrócę jeszcze do Pabianic i "moich" emerytów, których uniwersytetowi szefuje sprawnie i z pasją pani Ewa Wadowska-Filarska.

„Z pewną nieśmiałością” przyglądałam się ścianie z owalnych klocków w kolorze fuksji. Bo jakże to mam zrobić? Tak po prostu przyłożyć twarz? Z naciskiem czy bez? A jak uszkodzę sobie liczko? – włączyła się obawa podszyta autoironią. Na miss piękności wszak nie startuję, ale jednak twarz to rodzaj wizytówki. Przeważyła jednak ciekawość. Wsadziłam oblicze w ścianę i poczułam, jak drobniutkie, zaskakująco miłe w dotyku klocuszki przesuwają się do przodu. Śmieszne doznanie. Gdy przeszłam na drugą stronę, zobaczyłam, że w ścianie pozostał odcisk mojej twarzy, kolorowa maska. Ośmielona, odbiłam jeszcze w ten sam sposób obie dłonie.

Po czym, zachęcona tak obiecującym wstępem, przekroczyłam próg Świata Techniki w Witkowicach pod czeską Ostrawą.
Jak wyglądała moja wycieczka i dlaczego to muzeum podobało mi się bardziej, niż warszawskie Centrum Nauki Kopernik dowiedzą się Miłe Panie i Panowie bardzo mili też z artykułu na stronie:
http://magazynswiat.pl/18407/wlozyc-twarz-w-klocki-wydoic-sztuczna-krowe.html
https://www.facebook.com/magazynswiat/

Pierwszy zapis w tym roku. Za oknem wreszcie zima, jak się patrzy. A ja wracam myślami do Brescii, gdzie zaledwie przed miesiącem oglądałam niezwykłą wystawę dzięki zaproszeniu Bresciatorism.



Włosi mieli dobry pomysł na tę wystawę – to im trzeba przyznać. Komu bowiem przyszłoby do głowy połączyć Marka Chagalla z Dario Fo? A jednak. Do 15 lutego br. można oglądać w Brescii, mieście północnej Italii, dwie wystawy pod jednym dachem muzeum Santa Giulia – „Marc Chagall, lata rosyjskie 1907-1924” oraz dzieła współczesnego, włoskiego noblisty w dziedzinie literatury, Dario Fo. Obydwie zaskakujące i unikatowe, zainstalowane w miejscu równie nietuzinkowym, dawnym klasztorze Benedyktynek.


Ekspozycja pierwsza dokumentuje lata, kiedy Chagall jeszcze jako Mojsza Zacharowicz Szagałow odkrywa w sobie talent. A my odkrywamy, oglądając obrazy i szkice z tego okresu jego ziemię ojczystą, rodzinną wioskę Łoźna, a przede wszystkim pobliski Witebsk, dziś leżące w granicach Białorusi, ale wówczas należące do rosyjskiego imperium. Przy czym narrację snuje sam autor, ponieważ na wystawie, pod każdym obrazem zamieszczono odpowiednie fragmenty zaczerpnięte z biografii Chagalla „Moje życie”, co pomaga w zrozumieniu intencji autora skrytych za poszczególnymi pociągnięciami pędzla. A ten wyraźnie ma do siebie lekko ironiczny dystans: „mówiąc szczerze byłem zadowolony, że nie pozostaje mi nic innego jak zostać artystą. To był dobry pretekst, aby nie musieć zarabiać na życie”. Tak jak jego ojciec, przedstawiony na jednym z płócien w marynarce poplamionej tłuszczem ze śledzi, które sprzedawał. Pomarszczony niemniej niż matka, gdyż oboje marnie płatną pracą musieli utrzymać ośmioro pociech, z których właśnie Mojsza- Marc był najstarszy, więc szykowali go na urzędnika. Bez skutku, toteż mocno ich rozczarował. „Jeśli dla moich rodziców moja sztuka nic nie znaczyła, to dla mnie ich praca była źródłem natchnienia” – wyznawał po latach Chagall, wierny dokumentalista rosyjskiej prowincji początków XX w. „Malowałem wszystko, co mi wpadło w oko”: synagogę i pejsatego Żyda, wóz konny, ubożuchny sklepik kolonialny matki, obejścia, widok z okna przesłonięty częściowo wazonem zapełnionym łąkowym kwieciem, siostrę Mariasinkę.


Nostalgiczne wspomnienie dzieciństwa i młodości będą jednym z leitmotiwów jego dojrzałej twórczości, tak jak często obecny na jego obrazach, ukrzyżowany Chrystus symbolizujący ofiarę prześladowanych w carskiej Rosji, Żydów, a potem Holokaustu. Niemieckiego pogromu Witebska nie przeżył nikt z wyznawców judaizmu. Chagall ocalił dla potomności świat, którego już nie ma. Więcej na ten temat w kontynuacji mojego artykułu na stronie Magazynu Świat: http://magazynswiat.pl/18306/noblista-maluje-chagalla.html oraz na jego stronie FB: https://www.facebook.com/magazynswiat/