Z Rodzicielką, za sprawą genów siłą rzeczy, wiele cech mamy wspólnych. W tym namiętność do czytania. U obu, przy łóżku pyszni się zawsze, mniejszy lub większy stosik książek. I ostatnio z tego stosika "mamowego" zwinęłam bez uprzedzenia nader smakowitą pozycję. "Dziedziczki Soplicowa" Joanny Puchalskiej. Do "Pana Tadeusza"  żywię bowiem uczucia szczególne.  Gdy w szkole miałam tę lekturę przerabiać - to Mama wywiozła mnie pod granicę białoruską i litewską, abym "poczuła" tamtejszą atmosferę, poznała przyrodę, ludzi. I tam po raz pierwszy czytałam sobie Pana Wieszcza, a mrówki mnie obłaziły niczym Telimenę. Z radością powitałam też w 1999 r. przepiękną ekranizację tego poematu w reż. Andrzeja Wajdy, z genialną muzyką Wojciecha Kilara - końcowy polonez, wyprowadzony od dworu pobrzmiewa Polonezem As-dur Fryderyka Chopina, naszego najbardziej patriotycznego kompozytora. Specjalnie zwracam tu uwagę na dwór, gdyż on jest właśnie bohaterem książki Joanny Puchalskiej. Dwór w Soplicowie, a właściwie w Czombrowie, gdyż, jak dowodzi autorka właśnie włości jej przodków stały się prototypem mickiewiczowskiego locum amoenum. Skąd ta pewność? Babka babki pani Joanny, Aniela Uzłowska z Czombrowa właśnie była matką chrzestną Adasia, syna Barbary zatrudnionej przez pewien czas we dworze jako panny apteczkowej. Nota bene z ksiażki dowiadujemy się, na czym ta funkcja polegała. Więcej na stronie mojego bloga: Wojaże intelektualne

Brak tablic informacyjnych, klasyczne dla sezonu letniego roboty drogowe (ziszczony sen idioty), objazdy, zakazy wjazdu dla autokarów sprawiają, że dotarcie do Kopalni Soli w Wieliczce graniczy z cudem. Ja wczoraj spóźniłam się kwadrans, a kolejne pół godziny spędziłam między trzema (!) kasami: dla klientów indywidualnych, grup oraz biurem imprez - każdą ulokowaną w innym budynku, bo osobom je obsługującym trudno było "zakwalifikować" do odpowiednij zgłoszoną wcześniej grupę. Pielgrzymka czy nie? - zadawały sobie pytanie wymanikiurowane damy w okienku i miały pretensję, że czegoś od nich chcę. Podobno taki system obsługi jest pomysłem Zarządu obiektu -  w takim razie ja takiemu szefostwu od razu dziękuję. Do wymiany - przynajmniej głowy, bo może choć reszta się nadaje? Natomiast pod ziemią nasza 700-letnia kopalnia oczarowuje. Przewodniczki, w górniczych mundurkach opowiadają ze swadą jej dzieje, z własnej inicjatywy modyfikują trasy tak, aby były jeszcze ciekawsze, za pomocą jednego guziczka wyczarowują spektakle świała i dźwięku - jak pięknie brzmi muzyka Chopina odbijająca się echem pośród solnych stropów. Dla cudzoziemców trzewia kopalni mają jeszcze w zapasie pożyteczną lekcję polskiej historii, bo po drodze spotyka się nie tylko św. Kingę, ale i Kaizmierza Wielkiego, Kopernika i "dziadka" Piłsudskiego. Mnie, z wykształcenia wszak polonistkę zaciekawił nieznany fakt z życia Staszica, który Wieliczkę też nawiedził, zjeżdżając w jej głębiny podobnie jak wjego czasach górnicy, na linach! Jak to działa na wyobraźnię! Czar prysł natomiast na koniec zwiedzania, bo zbyt liczne slepiki i zapach starego tłuszczu z podziemnej restauracji zanadto nachalnie dawały znać, że kopalnia musi zarobić - zdopingowana zapewne ustalebiami odgórnymi przewodniczka dosłownie co minutę podkreślała, co możemy kupić, a co zjeść. A to przynajmniej na mnie działa zawsze odwrotnie. Wyjeżdżając z szybu nowoczesną windą miałam wrażenie, że dopiero co opuściłam Mac Donalda.