Kalendarz adwentowy – 24 drzwiczek do świątecznego raju… w Niemczech kalendarz adwentowy jest tak samo nieodłącznym elementem tradycji bożonarodzeniowych jak świąteczne ciasteczka i grzane wino. Szczególnie dzieciom radośnie skraca czas oczekiwania na Wigilię. Początki kalendarza adwentowego sięgają połowy XIX wieku. Wówczas dni do Bożego Narodzenia były liczone kartkami odrywanymi z kalendarza lub obrazkami, podczas gdy dziś większość kalendarzy jest wypełniona słodyczami lub drobnymi niespodziankami. W wielu rodzinach kalendarze są własnoręcznie wykonywane i wypełniane zawartością. Muszą być gotowe najpóźniej wieczorem 30 listopada, ponieważ od 1 do 24 grudnia wolno otwierać tylko jedno okienko lub paczuszkę dziennie. W niektórych gminach i miastach kalendarze adwentowe nabierają prawdziwie wielkiego rozmachu: na przykład ratusz w heskim mieście Hanau co roku zamienia się w jeden ogromny kalendarz adwentowy. Każdego wieczoru otwierane jest jedno okno, w którym błyszczą iluminowane motywy z baśni braci Grimm. Świąteczne wypieki – ciasteczka, strucle i pierniki… w wielu sklepach korzenne ciasteczka w kształcie figurek, praliny z marmoladą i marcepanem oraz pierniki zaczynają powstawać już z początkiem września, a w rodzinach wielkie pieczenie rusza zazwyczaj w połowie listopada. Rozkoszna woń cynamonu, goździków, wanilii i anyżu unosi się wtedy w powietrzu. Figurki bożonarodzeniowe wycięte z maślanego kruchego ciasta i klasyki, takie jak waniliowe półksiężyce, cynamonowe gwiazdki, kruche ciasteczka wyciskane z maszynki czy makaroniki, można znaleźć na większości talerzy ze słodkościami. Wybitne specjały, do których należą drezdeńska strucla bożonarodzeniowa (Dresden Stollen), norymberskie pierniki czy „drukowane“ pierniki z Akwizgranu, są znane na całym świecie. Ale zaleca się również spróbowanie typowych regionalnych smakołyków, takich jak frankfurckie ciasteczka marcepanowe (Frankfurter Bethmännchen) czy szwabskie ciasteczka anyżowe (Schwäbische Springerle). Wieniec adwentowy – zapal adwentową lampkę… już w 1839 roku ewangelicko-luterański teolog i pedagog Johann Richard Wichern w protestanckich północnych Niemczech powiesił pierwszy wieniec adwentowy dla dzieci ulicy i sierot. Do wieńca Wicherna były przymocowane cztery duże świece, po jednej na każdą niedzielę adwentową, i mniejsze świeczki na dni powszednie. Dzisiejsze wieńce adwentowe – klasyczne wiązane z gałęzi jodłowych, a także wykonywane z innych materiałów jak słoma, drewno czy metal – mają zazwyczaj cztery świece, które, zapalane jedna po drugiej w kolejne niedziele adwentowe, wprowadzają świąteczny nastrój w każdym domu. Mikołajki, czyli czas przygotować skarpety... Już 6 grudnia każdego roku dziecięce oczy błyszczą z emocji. Dzień upamiętniający św. Mikołaja, który w IV wieku pełnił funkcję biskupa w mieście Myra, obecnie miasto w Turcji, jest związany z wieloma zwyczajami w całym chrześcijańskim świecie. W Niemczech w wigilię mikołajek dzieci zostawiają wypastowane buty za drzwiami w nadziei, że przez noc wypełnią się słodkimi smakołykami, orzechami, mandarynkami i drobnymi upominkami. Legenda głosi, że Mikołaj przychodzi w nocy i nagradza grzeczne dzieci. Czasami Mikołajowi towarzyszy jego sługa pachołek Ruprecht, a w regionie alpejskim także kosmaty Krampus. Obaj są postrachem niegrzecznych dzieci. Oh Tannenbaum, oh Tannenbaum… w kilku niemieckich kolędach śpiewa się o choince, i rzeczywiście iglaste drzewko przyozdobione światełkami uchodzi za symbol Bożego Narodzenia. Zwyczaj ustawiania choinek na zewnątrz przy kościołach, budynkach i na centralnych placach rozpowszechnił się na świecie, wzorem krajów niemieckojęzycznych, w XIX wieku. W większości niemieckich rodzin choinka jest nieodłącznym elementem świąt. Drzewko często kupuje się wspólnie całą rodziną na specjalnych straganach, a nawet wycina ręcznie w wyznaczonych do tego celu miejscach w lesie. W zależności od tradycji rodzinnych drzewka ustawia się już w czasie adwentu albo dopiero w Wigilię. Zazwyczaj i młodsi, i starsi członkowie rodziny pomagają ubierać choinkę, która w każdej rodzinie prezentuje się w innym stroju: w połyskującej bieli lub tradycyjnej zieleni i czerwieni, przystrojona bombkami, drewnianymi figurkami czy anielskim włosem, rozświetlona prawdziwymi świeczkami lub elektrycznymi lampkami. Dekoracje choinkowe są często przekazywane z pokolenia na pokolenie, dzięki czemu każda choinka jest wyjątkowa. Wigilia: Dzieciątko Jezus czy Święty Mikołaj? Różnie jest z tą tradycją na świecie, ale w Niemczech to 24 grudnia rozdaje się prezenty. Na pytanie, kto przynosi prezenty: Dzieciątko Jezus czy Święty Mikołaj, odpowiedź jest różna w różnych regionach Niemiec. Święty Mikołaj z gęstą siwą brodą jest wprawdzie stosunkowo nowym „wynalazkiem”, ale zdążył się już na dobre zadomowić w północnej części kraju. Natomiast Dzieciątko Jezus o złocistych loczkach jest najbardziej wyczekiwaną osobą w tym dniu na południu. Wiele rodzin tradycyjnie uczestniczy w nabożeństwie dziecięcym lub mszy świętej 24 grudnia przed lub po rozdaniu prezentów, nawet jeśli nie chodzą do kościoła w inne dni w roku. Świąteczne nabożeństwa są bardzo nastrojowe. Dzwoniące dzwony oznajmiają, że już czas udać się do kościoła i cała rodzina wyrusza na spotkanie z innymi rodzinami, sąsiadami i znajomymi. W wielu kościołach można podziwiać szopki przedstawiające miejsce narodzin Chrystusa wedle biblijnej opowieści, z pieczołowicie wyrzeźbionymi postaciami. Historia Bożego Narodzenia często jest również odgrywana w formie przedstawienia podczas mszy. Regionalne zwyczaje uprzyjemniają zimowy czas. Również liczne regionalne zwyczaje i tradycje umilają mieszkańcom Niemiec czas w zimnym i ciemnym grudniu. W Saksonii, na przykład, „górnicy" w tradycyjnych strojach suną ulicami w czasie adwentu przypominając o górniczym dziedzictwie regionu. W Górnym Palatynacie z kolei w okresie Bożego Narodzenia błogosławiony obraz Marii Panny wędruje od domu do domu aż w końcu wraca do kościoła 24 grudnia. W Nadrenii popularną tradycją jest „wkładanie źdźbeł słomy" lub „ścielenie żłóbka": na początku grudnia w domu jest ustawiany pusty żłóbek. Dzieci otrzymują źdźbła słomy, na przykład za dobre stopnie w szkole lub pomoc w domu, które wkładają do żłóbka, aby Dzieciątko Jezus miało miękkie posłanie gdy przyjdzie na świat w Boże Narodzenie. Na południu Niemiec, zwłaszcza w Bawarii i Badenii-Wirtembergii, kultywuje się zwyczaj „chwalenia choinki", który polega na gromadnym odwiedzaniu kolejnych domów i wychwalaniu drzewek sąsiadów. Gospodarze dziękują za wspaniałe pochwały drobnym podarunkiem - tym najchętniej przyjmowanym jest flaszeczka Schnappsa… (Źródło: DZT, zdjęcia: Pixabay)

Ta książka okazała się przebojem. I jakkolwiek Wydawnictwo nie stanęło na wysokości zadania jeżeli chodzi o promocje, to ukazały się dwa wydania tego przewodnika. Pomimo upływu czasu nie starcił na aktualności. Teraz, ponieważ prawa Wydawnictwa do tekstu wygasły, mogę go sama sprzedać w wersji książkowej. Część zdjęć jest nieco "rozmazanych", bo dysponuję wersją PDF do druku z nieostrymi fotkami. A zatem, kto chce sięgnąć po tę pozycję - zapraszam. Cena okazyjna - 25 zł, właśnie dlatego, że część zdjęć jest słabej jakości.Po wpłaceniu pieniędzy na konto wyślę egzemplarz on-line :) Pierwsze pięć osób otrzyma ode mnie książkę w cenie promocyjnej 20 zł!

„Noc w Instytucie Lotnictwa: The Movie” to tytuł filmu dokumentalnego zrealizowanego przez twórców najpopularniejszej nocnej imprezy edukacyjnej: „Noc w Instytucie Lotnictwa”. Film został przygotowany dla wszystkich fanów lotnictwa, kosmosu i szeroko pojętych nauk inżynieryjnych, zarówno tych młodszych, jak i starszych, którzy chcą odkryć historie związane z Instytutem oraz spotkać wyjątkowych gości. Premiera filmu „Noc w Instytucie Lotnictwa: The Movie” odbędzie się online 20 listopada 2020 o godz. 20:20. Produkcję będzie można obejrzeć za pośrednictwem platformy video, do której bezpośredni link zostanie zamieszczony w ramach wydarzenia, bliżej premiery. Za pomysł i realizację filmu odpowiada Dział Marketingu i Komunikacji w Sieci Badawczej Łukasiewicz – Instytucie Lotnictwa. Ten film będzie też okazją do spotkania z pierwszym POlakiem w kosmosie. Dekadę temu napisałam o nim artykuł w "National Geographic". Oto link: https://www.national-geographic.pl/artykul/polak-w-kosmosie-miroslaw-hermaszewski

Wracałam dzisiaj z mojego wielokiloterowego rajdu rowerem przez Cytadelę. I oto, gdy byłam już w części zwanej Parkiem Fosa, zaciekawiła mnie... no właśnie. Nie wiedziałam, czy jest to rodzaj instalacji, czy też rzeźba. Podjechałam więc blisko rowerem, ponieważ z dalszej perspektywy "opus" przedstawiająca postać ludzką w ruchu przypominała mi te z wystawy "Ciało" - jakby miała odłonięte mięśnie i żyły. Będąc już kilka metrów dalej zauważyłam, że "dzieło" wykonane jest z fragmentów gałęzi, częściowo okorowanych, tak, aby właśnie dawała złudzenie, jakiemu chwilę wcześniej uległam. - Czy to rzeźba? - zadałam pytanie młodemu człowiekowi pracującemu przy niej, a on potwierdził. Przy czym jest to typowe "zjawisko" land artu, a więc twórczość osadzona w środowisku naturalnym, czyli sztuka ziemi. Okazało się, że artysta nazywa się Jan Sajdak, ma33 lata i studiował na wydziale rzeźby warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych - jego praca dyplomowa dostała wyróżnienie. Wcześniej Sajdak uczył się Instytucie Etnologii i Antropologii Kulturowej Uniwersytetu Warszawskiego. Od ukończenia studiów przed czterema laty tworzy dzieła wykorzystując różne materiały, wiklinę, ale i drewno. Jego "Wioślarz", bo tak nazwał swoją rzeźbę, bez wątpienia uatrakcyjni tę bardzo zaniedbaną jednak i smutną część Cytadeli. Jak się dowiedziałam, na jej umiejscowienie dostał Sajdak pozwolenie od architekta zieleni naszej dzielnicy, za co chwała temu urzędnikowi. Osobom bystrym jednoczesnie wyjaśniam, że rzeźba jest w trakcie powstawania - dlatego brak jej wioseł i łodzi, którą, jak powiedział mi Sajdak, będzie imitować wycięta wokół postaci z drewna, trawa. Kilkanaście metrów dalej, w pniu zwalonej wierzby, Sajdak zamontował witraże, które też można oglądać. Niestety nie działa już oświetlenie rozjaśniające kolorowe szybki od środka. Więcej na temat tego ciekawego artysty znajdziecie na jego stronie internetowej, gdzie młody twórca tłumaczy swój bliski związek z przyrodą w ten sposób: "od dziecka wspinam się na drzewa". https://www.jansajdak.pl/kopia-info