Potem tłumy gości przeniosły się na ogromną widownię, gdzie po krótkich przemówieniach odbyła się światowa premiera filmu Ayka.

Co prawda ta kazachsko-rosyjsko-chińsko-niemiecko-polska koprodukcja była już prezentowana na ostatnim festiwalu w Cannes, ale dopiero wczoraj można było obejrzeć kompletny film, nad którym prace trwały aż sześć lat. Reżyserem obrazu jest urodzony w Kazachstanie Sergey Dvorstevoy, natomiast rolę kirgiskiej dziewczyny, która za chlebem udała się do Moskwy i tam wśród śnieżycy stulecia zmaga się z przeciwnościami losu, z samą sobą i mafią, zagrała koncertowo Samal Yeslyamova. Nominowana po raz pierwszy w historii kazachskiej kinematografii do nagrody za pierwszoplanową rolę kobiecą na ostatnim festiwalu w Cannes, sprzątnęła ją sprzed nosa innym pretendentkom. I słusznie, bo to rzeczywiście pomnikowa rola Samal, która w całym filmie nie wypowiada wielu słów. Nie one są tu ważne, ale sama sytuacja, w której znalazła się główna bohaterka dramatu. W pierwszych kadrach filmu ucieka przez okno z moskiewskiego szpitala, gdzie dosłownie przed chwilą urodziła dziecko. Porzuca je, bo musi pracować - chce też jednocześnie umknąć ścigającej ją, rosyjskiej mafii, u której się zadłużyła pragnąc otworzyć swój mały biznes. Prawdopodobnie nic z tego nie wyszło, bo dziewczyna, tytułowa Ayka ima się różnych prac, na czarno, ponieważ jej pozwolenie na pobyt od roku wygasło. Mieszka w koszmarnych warunkach z kilkudziesięcioma osobami w jednym mieszkaniu, o zaklejonych oknach i drzwiach, w potwornym brudzie, oddzielona od reszty zasłoną z koca. Jednocześnie zmaga się ze własną słabością - poporodowym krwawieniem i bólem nabrzmiałych od mleka piersi, z których ściąga pokarm, tak jak by doiła krowę. Każda scena jest przedstawiona niezwykle realistycznie, wręcz naturalistycznie: tu rzeczywiście płyn ą krew, pot i łzy.

Jestem też pod wrażeniem arcytrudnych do zrobienia zdjęć do filmu, za co odpowiadała Joanna Dylewska. Z kolei Tomasz Matraszek zajął się charakteryzacją.