Carnevale di Viareggio - mój pierwszy w życiu karnawał
03:22
To się
zdarzyło w zupełnie innym wymiarze, a może w innym życiu, bo w 1989 roku, kiedy
przyjechałam po raz pierwszy sama do Włoch. Naturalnie najpierw musiałam
wydobyć z odpowiednich urzędów paszport, załatwić wizę – wówczas konieczne było
zaproszenie. Trafiłam do Viareggio, o którym wiedziałam tyle, że jest znaną
miejscowością plażową w Toskanii. Nie wiedziałam, że zamieszkują ją „the bold
and the beautiful”. Eleganckie domy-rezydencje okolone wysokimi parkanami,
luksusowe samochody niczym krążowniki „cumujące” na podjazdach i panie w
drogich futrach z miniaturkowymi pieskami o wymanikiurowanych pazurkach (nie
miałam wówczas pojęcia, że mogą istnieć zakłady fryzjerskie dla czworonogów!) –
Viareggio sprawiło, że poczułam się jeszcze biedniejsza i bardziej zakompleksiona.
Pracowałam jako baby – sitter i wszystko zapowiadało się jak najlepiej: piękny
pokój z widokiem na ogród-park oraz przydomowy, odkryty basen, grzeczny
podopieczny i pan domu, który zaraz wypłacił mi należność z góry za pierwszy
tydzień. Kwota wydała mi się obłędna. Ściskając ją czujnie w garści obeszłam
butiki w mini centrum: Benetton, Gucci, Braemar – z zachwytem wlepiałam wzrok w
czerwoną, szkocką spódnicę na wystawie, bo takiej wysokogatunkowej wełny
jeszcze nie widziały oczy moje. Przy prezentowanych artykułach cen nie było –
zachodziłam w głowę, co to oznaczało. Nie miałam jednak śmiałości wejść i
zapytać. Z otwartych drzwi płynął subtelny zapach perfum, a cały wystrój
sklepików wydawał się tak wyszukany. Ranki miałam wolne, więc zazwyczaj szłam
na plażę – w marcu słońce Południa przypiekało tak solidnie, że siedziałam na
piasku tylko w lekkim sweterku. Szum fal niemal mnie usypiał. Cisza i spokój.
Do czasu. Pewnego dnia bowiem powiew wiatru przyniósł odgłosy piszczałek i
werbli, które z każdą minutą intensywniały. Zaciekawiona, wrzuciłam książki do
nauki włoskiego do torby i pobiegłam w stronę wyraźnego już teraz hałasu.
Wypadając
zza rogu niemal nie skończyłam pod toczącą się środkiem deptaka platformą.
Kołysały się na niej barwne postacie z papier mache, a napisy, które
rozumiałam, uświadomiły mi, że chodzi o jakiś lokalnych polityków. Na kolejnych
wozach dostrzegłam natomiast znajome mi już lica ówczesnego premiera i
prezydenta, też powykrzywiane prześmiewczymi grymasami. Za nimi szły postacie disneyowskie
i z innych kreskówek. Barwny, roztańczony korowód przebierańców, któremu
towarzyszyła głośna, dyskotekowa muzyka. Patrzyłam na ten spektakl ze
zdumieniem, coraz bardziej oczarowana, choć przecież ocierał się o kicz. Jakiś
młody człowiek wyciągnął do mnie rękę w zapraszającym geście, abym dołączyła do
zabawy. Dałam się ponieść emocjom balującej młodzieży i na chwilę zapomniałam,
że jestem z PRL-u, który jednak zbyt szybko znów mi się przypomniał. W
Viareggio spędziłam tylko trzy tygodnie, bo skończyła mi się wiza turystyczna.
Mojemu pracodawcy nie udało się, choć wcześniej zapewniał, że ma odpowiednie „plecy”,
załatwić mi legalnego pozwolenia na pracę, a ja nie chciałam zostać „na czarno”.
Obrażony, że „porzucam” jego dziecko, nie zapłacił mi trzeciej tygodniówki –
drugą zresztą też tylko częściowo.
Mimo to Viareggio wspominam z dużą nostalgią
i cieszę się, że najbliższą niedzielę znów się w nim będę bawić, tym razem na
zakończeniu karnawału. Już nie jako dziewczyna z PRL-u. (Zdjęcia: Media Gallery Carnevale di Viareggio, link:http://viareggio.ilcarnevale.com/)
0 komentarze