Helianthus - naukowa nazwa tej rośliny z rodziny astrowatych została utworzona od greckich rzeczowników helios (słońce) i anthus (kwiat). Jakże trafnie, skoro rzeczywiście sam widok słonecznika kojarzy nam się z centralną gwiazdą Układu Słonecznego i wywołuje pozytywne uczucia. Sprawdziłam to podczas moich ostatnich dwóch pielgrzymek do Włoch, podczas których to właśnie sztuczny słonecznik zastąpił mi flagę organizatora. I jakkolwiek w ten sposób nie mogłam w pełni reklamować biura podróży (na szczęście grupa miała jeszcze jego zawieszki z logo), z drugiej strony widoczny z daleka, charakterystyczny kwiat pozwalał na szybsze odnalezienie się w tłumie - moi podopieczni "orientowali się" na słonecznik i bardzo to sobie chwalili. Natomiast przede wszystkim, jak zauważyłam, większość uśmiechała się na jego widok tak po prostu, spontanicznie, zaś część wręcz przyznawała, że budzi w nich radosne, miłe uczucia. Zatem pod egidą nietypowego, intensywnie żółtego drogowskazu wybrałam się z grupą do wyjątkowego miejsca w Apulii. Po raz enty chyba, bo większość moich tras w mijającym roku przecinało ten południowy region. Naszym celem była miejscowość Monte San't Angelo, gdzie znajduje się Bazylika - Sanktuarium św. Michała Archanioła, zbudowana nad Grotą Objawień. Tam Książe Aniołów miał ukazać się w 490 r. i mało tego, sam poświęcił ołtarz z powodu... opieszałości lokalnego biskupa (podoba mi się ten wątek "utarcia nosa" zwlekającemu zbyt długo duszpasterzowi). Miejsce będące celem pielgrzymek z całego świata wpisane jest na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO, ale figuruje też na niej, co istotne osobno otaczająca kościół średniowieczna, jakże malownicza dzielnica Junno. Otynkowane na biało domki w zabudowie szeregowej okalają meandrujące uliczki wbite w skałę Półwyspu Gargano. Oglądany "z dołu", z perspektywy Tavoliere delle Puglie, czyli drugiej co do wielkości po Nizinie Padańskiej równiny Włoch, półwysep przypomina swoim szarym, ponurym kształtem wielką, niezgrabną górę błota - tak jakby dla żartu czy przekory ulepiło ją małe dziecko.
Sama nazwa Gargano ma pochodzić od imienia właściciela stada byków - jednemu z nich ukazał się po raz pierwszy św.Michał Archanioł we wspomnianym 490 r. Natomiast Junno sięga jeszcze czasów pogańskich, gdy na tych terenach oddawano cześć rzymskiemu, dość tajemniczemu bogowi Pilunno. Zdaniem historyków starożytności pełnił on rolę strażnika nowonarodzonych dzieci chroniącego je przed demonem Silvano. Starożytni rzymianie mieli całe legiony bogów, dotyczące wszystkich sfer ich życia i wykonywanych czynności, nierzadko powiązanych ze sobą kompetencjami. Tak było w przypadku Pilunno, obok którego plasowało się bóstwo o imieniu Intercidone, patronujące uderzeniom topora we framugę drzwi wejściowych, co miało przepłoszyć demony, a także Deverra odpowiadające za miotłę, którą symbolicznie wymiatało się za próg "złe" po narodzinach dziecka. Imię boga Pilunno wywodzone jest od pilon, co oznacza 'tłuczek', którym uderzało się we framugę drzwi wejściowych w tym samym celu, co toporem. Według antycznej mitologii Pilunno miał nauczyć ludzi mleć ziarno. Podobno to na miejscu jego świątyni stoi dziś S. Salvatore in Monte San't Angelo. Domeczki w Junno służyły ongiś najuboższym, stąd ich niewyszukana, a przez to urokliwa architektura. Najwyżej dwupiętrowe, o podwójnych, spadzistych dachach, z perspektywy sprawiające wrażenie zbudowanych jedne na drugich, gdyż pokrywają urwiste zbocze - dziś na parterze mieszczą sklepiki z lokalnymi przysmakami lub nastrojowe knajpeczki. Między ich fasadami kusi lazurem położona w dole Zatoka Manfredońska: W Junno urzeka mnie fakt, że nie jest idealna, "odpicowana" - widać odpadające tynki, obłażącą z bram farbę. Z okien zwieszają się płachty suszonych prześcieradeł. Zaułki, zaułeczki, place i placyki, załomki murów, za którymi pełno jest niespodzianek. I oczywiście graffiti, ale nieprzypadkowe: Moje grupy już tu były, a w przyszłym roku planuję wraz z biurem Królowa Pokoju sporo tras, w tym również wyprawę do Junno Zapraszam na słodko:)

Italomaniacy, w tym ItaliAnna przepada za kawą. Prawdziwą, z ciśnieniowego, profesjonalnego, czyli barowego ekspresu, ewentualnie domowej, skręcanej maszynki. Żadne "zalewanki" czy kawy z kapsułek nie wchodzą w grę. Dla mnie to paskudztwo. Kilka lat temu próbowałam kawę z żołędzi i jakkolwiek przekonywano mnie o jej zdrowotnościowych walorach, jej smak mnie zniechęcił. Dlatego, gdy wczoraj podczas obiadu w Gościńcu Gożdziejewskim w Gminie Dębę Wielkie (którą zwiedzałam podczas wizyty studyjnej ziemi mińskiej zorganozowanej przez tamtejszą Lokalną Organizację Turystyczną) zaproponowano mi kawę z żołędzi, początkowo nie wyraziłam entuzjazmu. Jednak potem przeważyła ciekawość dziennikarza i smakosza. Już sam zapach mnie uwiódł. Dębska Kawa Żołędziowa, gdyż tak brzmi jej oficjalna nazwa, produkowana w Gminie Dębe Wielkie pachnie upajająco mieszkanką cynamonu, goździków, imbiru i kardamonu. Przyprawy czuć też podczas kosztowania napoju, który co prawda kawy nie przypomina, ale okazał się bardzo smaczny. Jak przeczytałam na gustownym opakowaniu produktu: "według literatury zielarskiej składniki zawarte w kawie żołędziówce mogą działać wzmacniająco na żołądek, wątrobę i śledzionę, dając przy tym uczucie sytości. Kawa pomaga zlikwidować zaburzenia żołądkowe". To nie reklama! Zważywszy na to, ile wczoraj podczas wizyty studyjnej zjadłam, czy raczej pochłonęłam - bo goszczono nas iście po królewsku (dwa obiady, dodatkowe poczęstunki, ciasta, lody), to powinnam przeżywać prawdziwą rewolucję, a tymczasem w moim zazwyczaj bardzo wrażliwym żołądku panuje spokój. Kawę żołędziówkę w dawnych wiekach pito zarówno w dworach szlacheckich, jak i w ubogich chatach. Wspomina o tym uroczy, kieszonkowy przewodnik, czy raczej ze względu na niewielkie rozmiary, przewodniczek poświęcony Dębskiej Kawie Żółędziówce, przygotowany wspólnie przez Gminę Dębe Wielkie i Gminny Ośrodek Kultury w tej miejscowości. Można się z niego dowiedzieć, że naparem tym delektowali się Fryderyk Chopin i Marszałkowa Piłsudska. A także, jak przyrządza się Dębską Kawę Żołędziówkę. A skoro wspomniałam o Gościńcu Goździejewskim to każdemu polecam to miejsce również na przerwę w podróży i obiad. Takiego schabowego dawno nie jadłam. Jego sekret tkwi w marynacie - ubite wcześniej mięso należy przez dobę trzymać w mieszance miodu i musztardy sarepskiej, a potem obtoczyć w panierce i usmażyć. Mięso jest kruche i pyszne! Również gościńcowa pomidorowa z prawdziwych pomidorów z domowymi kluseczkami oraz puszyste ciasto z owocami przyozdobione bezową "chmurką" to była poezja smaku. A wszystko w nastrojowym otoczeniu, bo obiekt restauracyjny to przepięknie przerobiona dawna mazowiecka obora. Dziś w jej wnętrzach łączących tradycję z nowoczesnością można urządzać przyjęcia komunijne i wesela oraz inne imprezy. ohttps://www.facebook.com/GosciniecGozdziejewski/ W Gościńcu można kupić wspomnianą kawę w cenie 10 zł za paczuszkę, a także inny produkt z Mazowsza, czyli Miodoladę w kilku smakach. Ja skosztowałam imbirową i wyjątkowo mi smakowała. To bezalkoholowy, niegazowany napój imbirowy wyprodukowany z polskiego miodu i imbiru, który rewelacyjnie orzeżwia, a poza tym posiada właściwości wspomagające trawienie. W 2012 r. Miodolada została wpisana na Listę Produktów Tradycyjnych Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Miodolada ma też smak miętowy i malinowy, a wytwarza ją Pasieka Pachniczówka: pachniczowka.pl/

Co to jest? Panettone, ale nie takie sklepowe za 3 euro, które w naszych "włoskich sklepach" sprzedają za cztery razy większą cenę niż w Italii (porównałam!). To ciasto akurat nadziewane jest sycylijskimi morelami i można je spróbować podczas świetnej imprezy Il Desco 2019. Powiem Wam szczerze - rozpływało się w ustach. I ten żółciutki kolor od żółtek!
Toskańska Lukka rozbrzmiewa nie tylko muzyką urodzonych w tym mieście Giacomo Pucciniego i Luigiego Boccheriniego, nie tylko zachwyca sztuką artystów tej miary co Jacopo della Quercia, Giorgio Vasari, Filippino Lippi czy Luca della Robbia i wprawia w zdumienie pielgrzymów mogących obejrzeć prawdziwą twarz Chrystusa - Volto Santo. Już od 15 lat, na przełomie listopada i grudnia odbywa się impreza znana jako Il Desco. To ekspozycja, a zarazem targi wysokiej jakości produktów spożywczych made in Italy, reprezentujących głównie Toskanię, ale i inne regiony. Wydarzenie ma miejsce w Real Colleggio, czyli budynku dawnego klasztoru znajdującego się dosłownie na tyłach jednego z najcenniejszych zabytków Lukki - Bazyliki św. Frigidiana - Basilica di S. Frediano - biskupa i patrona miasta (w środku świątyni można oglądać też zmumifikowane szczątki św. Zyty dziewicy).


Stoiska producentów - małych firm rodzinnych rozmieszczone są pod arkadami okalającymi dziedziniec i na pierwszym piętrze.


Podczas il Desco można degustować do woli: wędliny (w tym smakowitą porchettę solo lub w kanapce), wina i piwa, oliwy, ciasta (z różnymi "wariacjami" panettone na czele, ale też buccellato, czyli lukański specjał, słodka bułka z rodzynkami), miody, czekolady, fasole różnego rodzaju będące jednym z produktów DOC regionu, ale też domowe ciasta, makarony z sosami czy zupy.


Każdy z tych artykułów można też nabyć w atrakcyjnej cenie. I ja tam byłam w ubiegłym tygodniu - stąd polecam, bo impreza trwa dwa weekendy z rzędu, więc każdemu kto jest akurat w Toskanii radzę zajrzeć do Lukki na smakowanie bez limitu w najbliższy piątek, sobotę lub niedzielę (6,7 i 8 grudnia 2019 r.).

Zainteresowani bardziej gotowaniem i zdrową żywnością mogą wziąć udział w licznych seminariach i warsztatach towarzyszących targom. Swoją wiedzą dzielą się podczas nich m.in. najlepsi restauratorzy, których lokale mają gwiazdki Michelina.


Co najważniejsze - wstęp jest bezpłatny. Organizatorem wydarzenia jest Izba Handlowa w Lukce (Camera di Commercio). Patronat nad Il Desco objęły: włoskie resorty kultury i rolnictwa oraz Region Toskanii.



Adres: Real Colleggio, Piazza del Colleggio 13 (blisko Palazzo Pfanner, Basilica di San Frediano i murów miejskich)
Godziny otwarcia: piątek 6 grudnia godz. 12-20, sobota 7 grudnia i niedziela 8 grudnia godz. 10-20 (bez przerw!)

Proszę Państwa - podano do stołu!
To władca Frygii, Midas wg jednego z mitów miał zdolność przemieniania wszystkiego, czego się dotknie w złoto. Ten dar Dionizosa szybko obrócił się przeciwko głupiemu królowi, gdy okazało się, że w złoto przemienia się również jedzony przezeń posiłek. A czy jest jakiś mit o przemianie jedzenia w srebro :)?
To zdjęcie zrobiłam podczas Expo w Mediolanie - wydaje mi się, że w pawilonie Republiki Czeskiej

Dla wszystkich amatorów garażówek, a tych nie brakuje - znakomita informacja. W najbliższą sobotę, w samym centrum Warszawy - taaaka impreza. A na niej mnóstwo wystawców, w tym i ja z moimi książkami. Poza tym ciuchy, buty, bibeloty. meble, zabawki, pływy, filmy, rękodzieło.
 Przewidziano też degustacje i inne atrakcje! Szczegóły:
https://www.facebook.com/events/234675993727031/

Właśnie za chwilę wybieram się na Targ Śniadaniowy - o ile nie zostanie zalany deszczem, choć to Wielka Sobota, a nie lany poniedziałek. Polacy odkryli rozmaite smaki, chętnie sięgają w restauracjach po menu świata, ale nadal lubią dobrą, regionalną kuchnię. I o tym jest mój tekst - ściągaczka, bo jak Miłe Panie i Panowie ruszą po kraju na majówkę, to będzie jak znalazł, od razu wiadomo, co i gdzie skosztować :)
https://www.aktualnosciturystyczne.pl/produkt-turystyczny/micha-regionalnych-smakow-dla-turysty

Wielkanoc za pasem, a z nią oprócz strawy duchowej (najważniejszej) trzeba pomyśleć o tej dla ciała. Nie przepracowując się wszelako. Ja polecam moje wypróbowane dania na stronie: Przepisy nie tylko autorskie, przy czym szczerze mówiąc większość jednak wymyśliłam sama, bo bardzo lubię działać w kuchni. Właśnie dołączyłam nową "wariację" tarty. Naturalnie ciasto też robię w domu - kupnego nie polecam! A przy okazji, zaraz po Wielkanocy zapraszam na Targ Włoskiej Żywności Regionalnej, który rozpoczyna się już od 29.03 w Częstochowie. Pełen program na stronie grupy: https://www.facebook.com/groups/1229343850416341/ Będzie można na nim kupić m.in. przepyszne, suszone na sycylijskim słońcu pomidory. Szczerze mówiąc, nie mają sobie równych. Zwłaszcza, jak się je właśnie obgotuje w białym winie. Może być najtańsze, byle wytrawne.

Plusy to bardzo bogata oferta krajowa, choć brak kilku dotąd wystawiających się województw (nie znalazłam świętokrzyskiego). Przyznam, że po przewertowaniu propozycji wakacyjnych nad Wisłą nabrałam ochoty na spędzenie urlopu w Polsce: dinozaury nie tylko w Bałtowie, fortyfikacje z Wałem Pomorskim na czele, zamki i pałace, relaks "u wód"... czego tam nie ma! Minus - wątła i jakby troszkę przypadkowa oferta zagraniczna i potworne nagłośnienie, aż bębenki w uszach pękają . I jak zwykle kiepski catering. Na szczęście targi w tym roku poratowały odbywające się równolegle Regionalia. Tu, na tym wielkim kiermaszu (blisko 200 wystawców!) wyrobów tradycyjnych i lokalnych zgromadzono same certyfikowane smakołyki: drożdżowe ciasta łącznie z polską, lepszą wersją włoskiego panettone, nasze wina i nalewki, dżemy i przetwory bardziej konkretne łącznie z rybami w słojach. Dziś warto wybrać się na Marsa, bo rusza oficjalnie sezon na naszym Mazowszu i zostaną zaprezentowane specjalne paszporty dla amatorów wypoczynku w okolicach stolicy. A całą moją relację z targów można przeczytać naturalnie na najlepszym portalu branżowym Turystyka rp.pl Rzeczpospolitej: http://www.rp.pl/artykul/706827,1099618-Targi-Lato-2014-z-przekaska.html   (fot. LawendaPR)