Poznałam Go. Z Milewiczem miałam „zajęcia z telewizji” na podyplomowych studiach dziennikarskich chyba wiosną w 1997 r. Tylko dwa. Na więcej nie miał czasu, bo wiecznie był w drodze, cięgle jechał na jakąś wojnę. Opowiadał nam o niej. Bez patosu, normalnie, o ile można mówić normalnie o czymś, co normalne przecież nie jest. Pamiętam, że ostrzegał nas, wtedy dziennikarskich żółtodziobów przed „nakręcaniem się”, gdyby to nam kiedyś przyszło relacjonować jakiś konflikt zbrojny. W taki temat wchodzi się jak w masło, chce się dowiedzieć więcej i więcej, zdobyć jak najlepszy materiał, dotrzeć do prawdy, choć ta okazuje się niejednoznaczna. Wtedy jakże łatwo o zatracenie się, przekroczenie granicy bezpieczeństwa. Tego fizycznego, kiedy ryzykujemy życiem swoim, ale i innych, ale też wspomnianej prawdy, tak, aby nie dać się zmanipulować, ulec naciskom – szefów, którzy nas wysyłają po newsa, polityków, którzy nad tymi szefami stoją i tych, na miejscu konfliktu, różnych stron tego konfliktu. W mojej szkole podyplomowej uczyli mnie naprawdę wybitni dziennikarze i to, co mi wpajali to konieczność zachowania obiektywizmu. Mówił nam też o tym Milewicz. O tym, że trzeba dać głos obu stronom konfliktu. Zresztą nie dotyczy to tylko wojny. Jestem właśnie po lekturze książki „Dziwny jest ten świat” Honoraty Zapaśnik. To dobry, solidny i sądzę, że uczciwy kawałek biografii dziennikarza, który już za życia stał się legendą. Nie trąci lichą, sensacją, w którą teraz opływa gros publikacji epatujących plotką. Autorka rzeczywiście się postarała, przeprowadziła rozmowy z osobami z najbliższego otoczenia swojego bohatera, również z byłą żoną i córką. Było to zwłaszcza trudniejsze dlatego, że od śmierci dziennikarza minęło w chwili zbierania materiałów 17 lat. I, chwała Bogu, że Zapaśnik dała mówić tym osobom własnym głosem, nie pocięła wypowiedzi na kawałki, nie komentowała ich – bo i po co? To czytelnik ma wysnuć wnioski, autor nie może tego zrobić za niego – a tak przeważnie teraz niestety konstruowane są biografie, w formie przerzutej papki. Natomiast „Dziwny jest ten świat” gromadzi opinie pozytywne, nacechowane sympatią, szacunkiem, niekiedy podziwem, ale też głosy krytyczne, wręcz miażdżące, bez przesady w żadną ze stron. Dowiadujemy się z książki, jaki Milewicz był naprawdę z jego zaletami, ale i wadami, a więc dostajemy portret mężczyzny z krwi i kości. Książka dzieli się na dwie części, pierwszą, biograficzną, moim zdaniem pisaną z mniejszym „nerwem”, choć opowieść o Milewiczu, który był człowiekiem bez inteligenckiego backgroundu i też, jak moje, młodsze pokolenie pracował za granicą „na zmywaku” mnie zafascynowała. W niej też znalazłam kilka poważnych błędów faktograficznych. Otóż papież Jan Paweł II nie doprawiał słynnej Mszy św. w 1979 r. w Warszawie na placu Piłsudskiego, bo taka nazwa w PRL-u była nie do pomyślenia, ale na placu Zwycięstwa! Z kolei kapelan Solidarności nie mieszkał przy ul. Chłodnej – o „garsonierze ks. Popiełuszki” pisał z lubością Jerzy Urban w pamiętnych, pamfletowych artykułach będących głównym elementem walki komunistycznej władzy z Kościołem. Ksiądz Jerzy mieszkał w domu parafialnym przy Kościele św. Stanisława Kostki na warszawskim Żoliborzu, gdzie był rezydentem i gdzie odprawiał słynne Msze za Ojczyznę. Mieszkanie na Chłodnej dostał od Ciotki i raczej traktował ten lokal jako miejsce spotkań z ówczesnym „podziemiem”, Ten wątek, potraktowany zbyt pobieżnie może być przez czytelnika niezrozumiały. Jest też spora przesada w stwierdzeniu, że Milewicz w ciągu trzech miesięcy nad Sekwaną gdzie pracował fizycznie, „nauczył się francuskiego”. To bardzo trudny język i nawet posiadając niezwykłe zdolności lingwistyczne w tak krótkim czasie przyszły dziennikarz najwyżej mógł zacząć się dogadywać w bardzo prostych sprawach. Zresztą potem sama Zapaśnik przyznaje, że Milewicz szlifował francuski podczas stypendium dziennikarskiego we Francji. Pomimo tego wspomniane nieścisłości, jakkolwiek irytujące nie rzutują w sposób zdecydowany na ocenę książki. Przy czym Zapaśnik jest zdecydowanie bardziej reportażystką i to bardzo dobrą, co objawia się w drugiej części książki. Dzięki odpowiednio skomponowanym wypowiedziom kolegów, zwłaszcza operatorów, z którymi Milewicz jechał na kolejne wojny, dowiadujemy się z pierwszej ręki, jak pracował, jakie były jego wybory, co doprowadziło do Jego przedwczesnej śmierci. To bezcenne świadectwo, zwłaszcza, że pozbawione hagiograficznego lukrowania. Bardzo mocne, rzekłabym w stylu Milewicza są finalne rozdziały pokazujące jak na filmie ostatnie chwile życia dziennikarza, a potem postawy jego kolegów i ówczesnej władzy. Dla mnie bezcenny jest wręcz fragment z prezydentem Kwaśniewskim dzwoniącym do rannego Jerzego Ernsta, operatora, który jako towarzyszący Milewiczowi w ostatniej podróży do Iraku szczęśliwie przeżył atak terrorystów i był świadkiem śmierci kolegi. Kwaśniewski ze znanym sobie „luzikiem” zwraca się do Ernsta słowami „cześć, mówi prezydent” i obiecuje: „o wszystko zadbamy, nie martw” się, co okaże się nieprawdą, bo Ernst wiele dni będzie czekał na powrót do kraju z powodu zwykłego, choć nie do pojęcia w tych okolicznościach… bałaganu. Oficjalny pogrzeb z udziałem kompanii honorowej to propagandowa pokazówka. W ostatnich rozdziałach jest też dyskusyjna kwestia publikacji w „Super Expresie” zdjęcia Milewicza po śmierci. Z dużym taktem godnym pochwały opisuje Autorka emocje najbliższej rodziny. I tytuł, będący przypomnieniem programu Bohatera - dla mnie jest jak najbardziej trafny. Zaskoczyła mnie też wyjątkowa troska Wydawnictwa Otwarte o stronę redakcyjną i graficzną: w książce nie znalazłam żadnej literówki (teraz w prasie i książkach to smutny standard), jest zredagowana bardzo solidnie, ma dobrą, wygodną dla bardziej „steranych” oczu, większą czcionkę i światło między wersami. Fotografia na okładce jest doskonale wybrana – taki był właśnie Milewicz, jakiego zapamiętałam. Z czystym sumieniem polecam tę lekturę każdemu.

Nasz wschodni sąsiad, Litwa, jako jeden z pierwszych krajów w regionie, dynamicznie zareagowała na zmieniający się charakter wirusa COVID-19. Zniesienie obostrzeń związanych z COVID-19 to pierwszy krok w stronę przejścia z pandemii w endemię. Obostrzenia zostały zniesione dla wszystkich krajów UE/EOG, dodatkowo trwa proces ich łagodzenia dla innych krajów. Oznacza to, że od 15 lutego wszyscy turyści z krajów UE/EOG i niektórych krajów spoza UE, w tym Wielkiej Brytanii, nie będą już musieli przy wjeździe na Litwę przedstawiać zaświadczenia o szczepieniu, dokumentu potwierdzającego ozdrowienie lub negatywnego wyniku testu na obecność COVID-19. Decyzja podjęta przez rząd litewski jest zgodna z zaleceniami Światowej Organizacji Zdrowia, aby znieść lub złagodzić ograniczenia w podróżowaniu, ponieważ przedłużające się rygorystyczne środki związane z COVID-19 mogą wywołać ogromne straty zarówno gospodarcze, jak i społeczne. Po wprowadzeniu tych zmian Litwa staje się jednym z najbardziej otwartych krajów europejskich, jeśli chodzi o podróże międzynarodowe. "Litwa jest jednym z pierwszych krajów w regionie, który szybko i elastycznie zareagował na zmieniający się charakter wirusa. Zniesione ograniczenia są pozytywnym sygnałem dla całego litewskiego sektora turystycznego, który został dotknięty pandemią" - powiedziała Aušrinė Armonaitė, litewska minister gospodarki i innowacji. "Poprzednie ograniczenia nie służyłyby już temu samemu celowi i miałyby jedynie negatywny wpływ na gospodarkę, ponieważ obecny szczep wirusa jest uważany za łagodniejszy. Jest to również dobra wiadomość dla turystów i Litwinów mieszkających za granicą, ponieważ obie grupy będą teraz mogły łatwiej przyjeżdżać na Litwę." Od 31 marca turyści spoza krajów UE/EOG czy Wielkiej Brytanii nadal będą musieli przedstawić zaświadczenie o szczepieniu, dokument potwierdzający wyzdrowienie lub negatywny wynik testu COVID-19, jednak nie będą musieli poddawać się dodatkowym badaniom ani izolacji Ponadto osoby zaszczepione preparatami Nuvaxovid (Novavax) i Covishield (AstraZeneca) mogą już wjeżdżać do kraju. Przed pandemią, w 2019 roku Litwę odwiedziło prawie 2 miliony turystów, którzy pozostawili w sumie ponad 977,8 milionów euro. Tym samym turystyka miała znaczący udział w krajowej gospodarce. Oczekuje się, że zniesione ograniczenia, które przywrócą wjazd Litwę z krajów UE/EOG do stanu sprzed pandemii przyczynią się do ożywienia sektora turystycznego. Większość atrakcji turystycznych na Litwie jest już otwarta i dostępna dla odwiedzających. Noszenie maseczek medycznych w zamkniętych pomieszczeniach oraz maseczek oddechowych typu FFP2 podczas wydarzeń organizowanych w pomieszczeniach zamkniętych nadal obowiązuje (Źródło Lithuania Travel, zdjęcia własne z Druskiennik Anna Kłossowska) Lithuania Travel to krajowa agencja rozwoju turystyki odpowiedzialna za marketing i promocję turystyki na Litwie, działająca w ramach Ministerstwa Gospodarki i Innowacji. Jej celem strategicznym jest zwiększenie świadomości Litwy jako atrakcyjnego kierunku turystycznego oraz zachęcenie do przyjazdów i podróży krajowych. Agencja ściśle współpracuje z przedsiębiorstwami i organizacjami turystycznymi, prezentuje litewskie produkty turystyczne, usługi i doświadczenia w mediach społecznościowych i cyfrowych, podczas podróży prasowych, na międzynarodowych wystawach turystycznych oraz wydarzeniach B2B.

Ostatnio mniej podróżuję za granicę, a częściej po Polsce. W weekendy krążę po Warszawie, bo w moim mieście ciągle natykam się na coś ciekawego. Na przykład taki Lasek Bielański, który traktowałam zazwyczaj jako fragment trasy rowerowej do Młocin. Wjeżdżałam od strony ul. Podleśnej i potem aż do UKSW (Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego), nota bene pięknie usytuowanego, na wzgórzu - nieopodal jest punkt widokowy na Wisłę z ławeczkami. Tam zazwyczaj robiłam sobie krótki postój na łyk wody i potem już prułam dalej Lasem ku Młocinom. W miniony weekend jednak, spacerując w Mamą postanowiłyśmy odbić od głównego szlaku Lasku Bielańskiego, który rozwidla się przy ul. Podleśnej. Skręciłyśmy w prawo i nagle, jakbyśmy znalazły się w sercu... Kampinosu. Powalone malowniczo drzewa, gęstość zalesienia, cisza, wokół żywego ducha. A potem trafiłyśmy na strumyk, czy raczej rzeczułkę zwaną Rudawką, a wcześniej Rudawę. W dokumentach jej nazwa pojawia się już w XVII w. Miała historycznie dwa źródła, na terenie dzisiejszej dzielnicy Wola i Bemowo, w rejonie Moczydła i Koła oraz Powązek - przepływała przez Ogrody Izabeli Czartoryskiej. W XVIII i XIX w. szumiały nad nią młyny, utworzono na niej liczne kaskady będące ozdobą rezydencji magnackich leżących wówczas nad jej biegiem. Drobiazgowo, a zarazem ciekawie historię rzeczki opisuje portal Klub Globtrotera Warszawa https://klubglobtroterawarszawa.com/2021/04/13/starorzecze-rudawki/ Jeszcze do połowy ubiegłego stulecia płynęła sobie przez Żoliborz, potem budowa osiedla Marymont i trasy Armii Krajowej sprawiły, że zniknęła pod ziemią w krytym kanale. Lasek Bielański to jedno z niewielu teraz miejsc, gdzie można ją zobaczyć, choć w nowym, uregulowanym korycie, jednak obok można dostrzeć zarys jej starego biegu. To bardzo romantyczne miejsce, gdzie zupełnie "nie miejskie", wręcz dziewicze. Zasila w wodę staw w parku Olszyna i starorzecze Łacha Potocka. Jej dopływem jest ciek z parku Kaskada, a także skanalizowany ciek Kaskada wypływający ze Stawów Kellera - tu mam zdjęcie w zimowej aurze. Co ciekawe, nazwa rzeczułki przechowała się w nazwach pobliskich osiedli: Rudawka, Marymont-Potok i Marymont-Ruda. Trasa przez Lasek Bielański do Młocin łączy szlak rowerowy z pieszym, więc kochani uważajcie na spacerowiczów, nie pędźcie płosząc tych, którzy poruszają się wolniej od Was. Pamiętajcie, mijając maszerujących należy zwolnić, zadzwonić, warto też po prostu przeprosić. Niestety, jak zauważyłam kultura zachowania na ścieżkach rowerowych przynajmniej w Warszawie jest w wyraźnym zaniku. I to mnie niepokoi.

, firma travel-tech i wiodąca wyszukiwarka tanich lotów, przygotowała propozycję na niedaleką podróż w granicach Europy. To doskonała alternatywa dla tych, którzy zbliżające się Walentynki lub właśnie trwające w Polsce ferie chcieliby spędzić w zdecydowanie mniej gwarnych, oczywistych i uczęszczanych miejscach, z dala od zgiełku miasta i turystów. Na jednej z nich ruch samochodowy nie istnieje a przemieszczanie się możliwe jest jedynie dorożką. Kolekcjonerzy wrażeń i koneserzy nietypowych wypraw powinni pakować plecak i szykować się do drogi. Na liście TOP znalazły się m.in. wyspa Prangli, Filicudi czy Büyükada. W bieżącym roku większość Polaków planujących urlop za granic postawi na Europę - tak wskazują wyniki badań, zrealizowanych na zlecenie Kiwi.com przez ARC Rynek i Opinia*. Do najczęściej wybieranych przez Polaków kierunków od lat należą Włochy i Hiszpania, w zasadzie o każdej porze roku. Kiwi.com, chcąc urozmaicić podróżniczy repertuar i zainspirować do odkrywania nowych lądów w zasięgu ręki i portfela przygotowała kilka nietuzinkowych propozycji. Doskonale sprawdzą się na ucieczkę od zgiełku miasta, a także podróż solo z dala od chociażby zbliżających się Walentynek - wyniki badań wskazują, że ponad 50% Polaków preferuje samotne podróże*. 1. Prangli - Estonia Estonia to niewielki nadbałtycki kraj, który składa się z ponad 2000 wysp! @Prangli, położona w Zatoce Fińskiej, bliżej Tallina, charakteryzują mniej lodowate wody. W zasadzie nie powinny być one nikomu straszne, ponieważ na miejscu znajdziemy drewniane sauny i przytulne chatki, podobne do tych skandynawskich, w których można się ogrzać po kąpieli. Choć wyspa jest niewielka i wystarczy 1 dzień, by zjechać ją wszerz i wzdłuż, to Kiwi.com rekomenduje dłuższy pobyt. Na miejscu można wypożyczyć rowery i odkrywać naprawdę dziewicze wioski rybackie i piaszczyste plaże. Wyspa oferuje urokliwy port Kelnase, ale przede wszystkim dziką naturę w niepowtarzalnych barwach, a także kojącą ciszę i spokój. Na wyspę można się dostać się z centrum Tallina. Z Polski do Tallina dotrzemy w ciągu 1,5 godziny. Ceny za lot do Tallina w lutym zaczynają się od 304 zł. Więcej szczegółów dostępnych na Kiwi.com. 2. Terschelling - Holandia Najlepsze europejska wyspa do jazdy na rowerze @Terschelling to druga co do wielkości wyspa z archipelagu Wysp Wschodniofryzyjskich, której początek datuje się jeszcze w średniowieczu. Symbolem wyspy jest najstarsza w Holandii latarnia morska, Brandaris, pochodząca z 1594 roku. Wyspa słynie szczególnie z malowniczych szlaków rowerowych i oferuje ponad 45 km ścieżek, które biegną zygzakiem przez bagna otoczone morzem. Fani sportów wodnych takich, jak żeglarstwo czy kitesurfing również się nie zawiodą. Odwiedzając @Terschelling koniecznie trzeba udać się na pieszą wycieczkę po bagnach i błotnych równinach i odwiedzić rezerwat przyrody Boschplaat na wschodzie wyspy - występują tu unikalne gatunki roślin, motyle, a także liczna kolonia ptaków. Kiwi.com rekomenduje wycieczkę do muzeum wraków - Wrakkenmuseum Terschelling - można tam zobaczyć znaleziska pochodzące z ponad 150 wraków statków, odkrytych w przybrzeżnych wodach. Zimy na wyspie są dość łagodne - śmiało można planować wyjazd. Jak tu dotrzeć? Szybki prom pasażerski z Harlingen do Terschelling zajmuje 45 minut. Harlingen znajduje się 1 godzinę 20 minut jazdy samochodem od Amsterdamu lub 2,5 godziny pociągiem z Amsterdamu Zuid. Jeszcze w lutym z Polski do Amsterdamu za bilet lotniczy zapłacimy od 295 zł. Więcej informacji i szczegółów dostępnych na stronie Kiwi.com. 3. Büyükada - Turcja Wyspy Książęce to archipelag 9 wysp, z których 5 jest zamieszkanych, a @Büyükada jest największą z nich. Dzięki temu, że zlokalizowana jest nieopodal Stambułu i dotrzemy na nią promem z miejskiego portu, stanowi wspaniałą odskocznię od zgiełku miasta i samochodów. To jedna z tych wysp, na których ruch pojazdów mechanicznych jest całkowicie zabroniony - przemieszczanie się jest możliwe tylko dorożkami oraz rowerami. Büyükada słynie z pięknej osmańskiej architektury, zwłaszcza drewnianych, zabytkowych willi - w czasach sułtanatu była ona miejscem zsyłki książąt. Dziś najbogatsi mieszkańcy Stambułu posiadają tam swoje wille, w których w sezonie spędzają weekendy oraz urlop. Niegdyś perełką wśród stambulskiej bohemy artystycznej, poszukującej tam weny i inspiracji, dziś przyciąga coraz więcej turystów, dlatego na Büyükada najlepiej wybrać się poza sezonem. Wisienką na torcie jest pobliski Stambuł - stolica Imperium Osmańskiego, fenomenalne, monumentalne i niepowtarzalne w skali świat. Jak tu dotrzeć? Promem z jednego ze stambulskich portów, jak Kabataş, Eminönü, Kadıköy oraz Bostanci. Do Stambułu lot z Warszawy trwa niespełna 2 godziny, a w lutym za bilet lotniczy zapłacimy od 335 zł. Więcej szczegółów dostępnych na Kiwi.com. 4. Filicudi, Wyspy Liparyjskie, Sycylia Kiwi.com w swoim zestawieniu nie zapomniała o kierunku z południa Europy, który z pewnością dostarczy dawki słońca i wiosennej, jeśli nie letniej temperatury! @Filicudi to wulkaniczna wyspa z gorącym klimatem i skalistym wybrzeżem. Jeszcze w latach 70’ ubiegłego stulecia w ramach kary zsyłano tu baronów narkotykowych i przestępców. Dziś Filicudi ma zgoła inne oblicze - rajska wyspa z czystą lazurową wodą i co najważniejsze, niewielką liczbą turystów. To, co szczególnie warto zobaczyć oddając się błogiemu nicnierobieniu, to miasto Capo Graziano, w południowej części wyspy - to jedno z największych odkryć archeologicznych. Mieści ono w sobie około 30 owalnych chat. Nieopodal znajduje się malownicza i kameralna plaża Le Punte, na którą można się dostać z głównej ulicy Filicudi. Jak tu dotrzeć? Najlepiej z Palermo, z którego codziennie odchodzi prom - rejs trwa około 2,5h. Jeśli planujesz wyjazd jeszcze w lutym za bilet lotniczy do Palermo zapłacisz od 122 zł. Odwiedź Kiwi.com i sprawdź szczegóły. 5. Cape Clear - Irlandia To absolutny hit dla fanów campingu. @Cape Clear to najbardziej wysunięta na południe zamieszkana wyspa Irlandii Gaeltacht, o długości 3 mil i szerokości 1 mil, położona 13 km od wybrzeża West Cork, u wybrzeży Baltimore. To raj dla fanów pieszych wycieczek w surowym krajobrazie wzburzonego morza, porywistego wiatru, wśród rozpościerający się nieopodal brzegu morza i pokrywających wzgórza pól wrzosu. Kiwi.com zachęca do wytężenia wzroku - będąc na wyspie można dostrzec Fastnet Rock – znany jako Ireland's Teardrop, ostatnia wyrwa na ojczystej ziemi, którą widziały tysiące emigrantów, którzy wyruszyli do Nowego Świata. Cape Clear to główne centrum obserwacji ptaków w Irlandii. Wieloryby, żółwie skórzaste, słonecznice, delfiny i rekiny są regularnie widywane każdego roku. Jak tu dotrzeć? Najlepiej i najszybciej będzie dostać się najpierw do Cork, a stamtąd do Baltimore lub Schull, skąd kursują promy do Cape Clear (40 minut). W lutym za lot z Warszawy do Cork zapłacimy od 161 zł. Więcej szczegółów dostępnych na Kiwi.com. http://www.capeclearisland.ie/index Jako autorka tego bloga polecam też inne wyspy dla zakochanych w Europie. Na przykład włoską Procidę, ale też pobliskie jej Ischię i Capri - wszystkie leżą w Zatoce Neapolitańskiej Cudowna jest też Elba: Czy grozi mi lockdown? Kiwi.com wszystkim podróżującym, którzy chcą być na bieżąco i mieć pod kontrolą sytuację epidemiologiczną oraz związane z nią obostrzenia w kraju docelowym, poleca korzystanie z nowej usługi, dostępnej dla użytkowników platformy Kiwi.com, stworzonej we współpracy z firmą Sherpa. Dodatkowo, można na niej sprawdzić, jakie wizy są wymagane do krajów docelowych oraz przesiadkowych, a także bezpośrednio ubiegać się o eVisa - wszystko dostępne w zakładce „Zarządzaj moją rezerwacją” na Kiwi.com. (Źródło: Kiwi.com, zdj. Pixabay, FB Cape Clear Islnad Ferry - Kevin O'Farrell, Prangli - en.Wikipedia.org, Elba - Anna Kłossowska)

To w Zwoleniu na południowym Mazowszu znajduje się jedyny, wiarygodny wizerunek autora „Trenów”. Postury słusznej, barczysty, o pociągłej, przystojnej twarzy ze sporą brodą i wąsami – epitafium Jana Kochanowskiego z chęcińskiego, czerwonego marmuru ukazuje go przypuszczalnie w wieku, kiedy zmarł, czyli 54 lat. Znajduje się ona w kaplicy św. Franciszka późnogotyckiego kościoła p.w. Podwyższenia Krzyża Świętego. Świątynia jest najcenniejszym zabytkiem Zwolenia. Zwoleń został lokowany już po zwycięstwie Władysława Jagiełły pod Grunwaldem, bo w latach dwudziestych XV w. Dogodne położenie na szlaku handlowym z Lublina przez Radom do Częstochowy zapewniło miastu rozwój aż do potopu szwedzkiego. Mało tego, potężny pożar w 1558 r. sprawił, że mieszczanie otrzymali od króla szereg przywilejów, w tym zwolnienie z podatków na dekadę. Nowy kształt i solidne mury z cegły zyskał drewniany wcześniej kościół, istniejący prawdopodobnie od początku Zwolenia. To Nekropolia rodu Kochanowskich, utworzona po śmierci sędziego grodzkiego, Piotra Kochanowskiego, ojca poety w 1547 r. W podziemiach pod Kaplicą św. Franciszka, zwaną potocznie Kaplicą Kochanowskich, spoczywają szczątki bliskich Mistrza Jana. Jest natomiast pewien problem z kośćmi samego poety, o czym można się dowiedzieć w Centrum Regionalnym przy Nekropolii Jana Kochanowskiego, działającym od 2012 r. Po ich wielokrotnej wędrówce, zaginęła czaszka autora Trenów. W centrum Zwolenia trzeba zobaczyć Pomnik Mistrza Jana z 1961 r. – wyraz hołdu lokalnej społeczności dla poety, oraz Pomnik Poety z córką Urszulką na placu Publicznego Gimnazjum im. Jana Kochanowskiego. W okolicach Zwolenia warto odwiedzić Muzeum Jana Kochanowskiego w Czarnolasie, Sycynę, gdzie urodził się poeta, kościół p.w. św. Józefa w stylu zakopiańskim w Jedlni-Letnisku oraz rezerwaty przyrody Miodne i Ługi Helenowskie. Jako mazowszanka "centralna", czyli warszawianka namawiam do eskapad po moim regionie.

14 tras po Warszawie i Mazowszu i aż 77 propozycji atrakcji do zwiedzania i aktywnego wypoczynku można znaleźć w mini przewodniku #aktywne ferie na Mazowszu wydanym przez Mazowiecką Regionalną Organizację Turystyczną. Okazuje się, że aby ciekawie spędzić czas, zwiedzić interesujące miejsca, poznać historię oraz aktywnie wypocząć i świetnie się bawić zimową porą wcale niekoniecznie trzeba wyjeżdżać gdzieś daleko. Przewodnik będzie cennym źródłem informacji przede wszystkim dla warszawiaków, ale również dla wszystkich mieszkańców Mazowsza, gdzie właśnie rozpoczęły się zimowe ferie dla dzieci i młodzieży. Wśród propozycji i opisów kierunków, które warto odwiedzić znalazły się również miejsca często nieoczywiste i nieodkryte jak np. Szydłowiec, Przysucha, Muzeum Wsi Radomskiej, Bolimowski Park Krajobrazowy, Królewskie Źródła, Konstancin-Jeziorna, Powsin, Sierpc, Płock, Otrębusy, Podkowa Leśna, Kurpie, Dolina Liwca, Puszcza Kampinoska, Żyrardów, Sochaczew oraz Szlak Chopinowski i Szlak Książąt Mazowieckich. Są też najciekawsze - nie tylko na zimę - atrakcje Warszawy. W przewodniku znajdziemy też wiele praktycznych porad – jak dojechać w niektóre miejsca transportem publicznym, gdzie zjeść, jak zarezerwować wcześniej bilety, etc. Chętnym na zimowe wyprawy nie pozostaje już nic więcej, tylko pobrać na komórkę lub komputer mini przewodnik #aktywne ferie na Mazowszu w wersji PDF https://www.mrot.pl/wp-content/uploads/2022/01/e-przewodnik_styczen-2022.pdf, ciepło się ubrać i wyruszyć w drogę. Mazowsze czeka! (Źródło i grafika MROT)

DNI OTWARTE WIZZ AIR W POLSCE REKRUTACJA W GDAŃSKU, KATOWICACH, KRAKOWIE, WARSZAWIE I WROCŁAWIU Wizz Air, ekonomiczna linia lotnicza w Europie, ogłasza kolejne dni rekrutacyjne. Spotkania odbędą się w Gdańsku, Katowicach, Krakowie, Warszawie, i Wrocławiu. Wszystkich, którzy marzą o karierze w lotnictwie, zapraszamy do odwiedzenia strony: KARIERA https://careers.wizzair.com/ W ramach akcji rekrutacyjnej linia organizuje szereg spotkań, na których kandydaci na członków personelu pokładowego będą mogli dowiedzieć się więcej na temat pracy oraz linii Wizz Air. Na sesje kandydaci powinni przybyć punktualnie o 9 rano, z aktualnym CV, będąc przygotowanym na cały dzień zajęć, w tym osobiste prezentacje, odgrywanie scenek sytuacyjnych, ćwiczenia zespołowe i indywidualną rozmowę kwalifikacyjną. Dołączając do Wizz Air członkowie personelu pokładowego mogą spodziewać się konkurencyjnego wynagrodzenia w jednej z najszybciej rozwijających się linii lotniczych w Europie, a także dostępu do wiodącego w branży szkolenia i miesięcznego harmonogramu pracy publikowanego co dwa tygodnie. Załoga będzie pracować w przyjaznym i wielokulturowym środowisku, mogąc skorzystać z wielu możliwości rozwoju kariery, takich jak program Wizz Air – Od załogi kabinowej do kapitana, który wspiera obecnych członków personelu pokładowego w uzyskaniu licencji pilota zawodowego. Załoga kabinowa ma także w ramach premii zapewnione zniżki na loty i bilety dla rodziny i przyjaciół. NADCHODZĄCE DNI REKRUTACYJNE WIZZ AIR W POLSCE DATA MIEJSCE 04.02.2022 Katowice, Novotel Katowice Centrum, al. Rozdzienskiego 16 👉 https://bit.ly/3FUW7Fe 05.02.2022 Kraków, Ibis Krakow Centrum Hotel, Władysława Syrokomli 2 👉 https://bit.ly/31lfpVi 10.02.2022 Gdańsk, Qubus hotel Gdansk, Chmielna 47/52 👉 https://bit.ly/3JASiaB 10.02.2022 Warszawa, Courtyard by Marriott Warsaw Airport; 1, Żwirki i Wigury 👉 https://bit.ly/3pOjkmT 12.02.2022 Wrocław, ibis Styles Wroclaw Centrum 👉 https://bit.ly/31kLuwq Zaplanowane spotkania są częścią globalnej akcji rekrutacyjnej personelu pokładowego i pilotów w całej sieci Wizz Air w związku z planami zwiększenia przepustowości i rozbudowy floty linii w ciągu najbliższych 10 lat aż do 500 samolotów. Pracownicy dołączają do Wizz Air w okresie rozwoju linii – tylko w ubiegłym roku zostało otwartych 18 baz i uruchomiono ponad 300 nowych tras Wizz Air (Źródło i zdjęcia: Wizz Air)