Piękny obraz na płytce ceramicznej
3 lata temu
To pięcioaktowa opera Daniela Aubera "Niema z Portici" zainspirowała mnie do odwiedzenia tytułowego miasteczka pod Neapolem. Ponieważ leży po zachodniej stronie Wezuwiusza, kursuje do niej ze stolicy Kampanii kolejka Circumvesuviana. Jakkolwiek Portici słynie z faktu bycia najbardziej zagęszczonym miastem w kraju - 12 tysięcy osób na km2 przy powierzchni całkowitej 4,54 km2, to tłumów na ulicach nie widziałam. Portici to bynajmniej niebiedne miasteczko - wokół dworca rozciąga się dzielnica mieszkalna dla klasy średniej o ciekawej architekturze - każdym dom pokryty jest innym kolorem płytek, ma przestronne balkony i jest dobrze utrzymany. Główna ulica to cacuszko, z kamienicami i willami - pałacami dawnych rodów oraz barokowymi kościołami.
Przede wszystkim jednak z imponującą Reggią, pałacem królewskim Burbonów, ongiś władców Neapolu, który poprzedził bardziej znaną Reggię w Casercie. Żółtą fasadę nadgryzioną zębem czasu szczelnie kryją rusztowania - restauracja ma potrwać do przyszłego roku.
Natomiast można zajrzeć do angielskiego ogrodu, widocznego z rozległego tarasu - w oddali migocze morze.
Zamiast kwiatów i klombów - niespodzianka w postaci sadu pełnego drzewek grejpfrutowych.
Od tej strony na szczęście fasada jest odkryta.
Do wnętrz "wstęp wzbron", a zatem tylko zerknęłam - rzeczywiście burbońskie wnętrza jako żywo przypominają pałacowe sale w Casercie. Mieszkałam w niej jakiś czas temu, teraz wybieram się tam ponownie, w najbliższą środę.
Burzliwa akcja libretta musiała się rozgrywać w tych murach, skoro jednym z głównych bohaterów był Alfonso, syn wicekróla Neapolu, który uwiódł niemą córkę lokalnego rybaka. Opera pełna jest treści rewolucyjnych i co, ciekawe, choć odnosi się do konkretnej sytuacji politycznej ówczesnych Włoch nie stanowiących jeszcze jednego organizmu, wystawiona po latach w Brukseli przyczyniła się do wybuchu rewolucji i odłączenia Belgii od Holandii.
I jeszcze jedna ciekawostka - przy Corso znalazłam kilka przykładów neapolitańskich bassi.
Przez przypadek trafiłam też do Małego Lourdes - również przy Corso:
Ubiegłoroczny
Koncert Nocy Letniej Filharmoników Wiedeńskich zgromadził w ogrodach pałacu
Schönbrunn ponad 100 000 osób, natomiast jego transmisję w czterech słynnych
miastach Europy oglądało aż 14 000 widzów. Jak to unikatowe w skali świata
wydarzenie kulturalne wyglądać będzie w tym roku, mieszkańcy Warszawy będą
mogli przekonać się osobiście!
Już 25.05.2017 r. o godz. 20.30 w Ogrodzie Dolnym Zamku Królewskiego w Warszawie, po raz pierwszy w Polsce będzie można zobaczyć transmisję koncertu na żywo. Wstęp na koncert jest wolny! (Źródło i zdjęcie: Narodowe Biuro Promocji Austrii)
Już 25.05.2017 r. o godz. 20.30 w Ogrodzie Dolnym Zamku Królewskiego w Warszawie, po raz pierwszy w Polsce będzie można zobaczyć transmisję koncertu na żywo. Wstęp na koncert jest wolny! (Źródło i zdjęcie: Narodowe Biuro Promocji Austrii)
Pierwszy raz usłyszałam ich utwory dzięki mojej „psiapsióle”
z liceum muzycznego, do którego swojego czasu razem chodziłyśmy. Gdy po latach
spotkałyśmy się w Austrii, dokąd wyemigrowała (jak spora część mojego
pokolenia) – zatrzymałam się u niej na dwie noce w drodze do Włoch – pochwaliła
się nowym odkryciem.
To było właśnie kaseta Rondo’ Veneziano, kameralnego zespołu, stworzonego w 1979 roku przez pianistę, kompozytora i dyrygenta Gian Piera Reverberiego. Na świecie odniósł nieprawdopodobny sukces – 25 mln sprzedanych płyt, bowiem znalazł sposób na upowszechnienie muzyki klasycznej.
Pomysł genialny w swojej prostocie - otóż wykorzystał panującą wówczas już modę na pop, i wszystkie utwory, będące adaptacjami dzieł starych mistrzów weneckich z okresu baroku zaprezentował w nowej aranżacji.
Sam zespół – siedem pań i dwóch panów - też dostał kostiumy z epoki i peruki, co stało się ich znakiem rozpoznawczym. Nota bene – słyszana w tle orkiestra to nie żaden playback, bo 9 muzyków wspomaga w rzeczywistości dodatkowa, 20-osobowa grupa wykonawców.
Każdy utwór to perełeczka, bo nierozerwalnie związany jest z miastem na wodzie i za każdym razem opowiada inną historię – a to Casanovy, a to jednej z postaci Commedia dell’arte. Są też pezzi poświęcone zabytkom jak Ca’ d’Oro czyli słynnemu palazzo nad Canal Grande, ale i gondolom sunącym majestatycznie po kanałach czy „pierwszym światłom dnia nad laguną”. Pozornie różne, mają jedną wspólną cechę – napisane są w formie ronda.
Z czasem zespół zajął się też aranżacją dzieł muzycznych gigantów jak Vivaldi czy Bach, aby wreszcie zdobyć się na międzynarodowy projekt. Płyta „Marco Polo” podobnie jak jej bohater, wenecki kupiec odbywa podróż przez kultury i kontynenty – słychać na niej tybetańskich mnichów, mongolską muzykę ludową i orientalne instrumenty.
Miłego słuchania do poduszki życzę wszystkim Paniom, a i Panom bardzo miłym też.
