listopada 2013 - ItaliAnna w drodze - blog dziennikarki Anny Kłossowskiej

Armani u Nelsona

Antigua 23:35

Trochę biednie w tym roku na TTWarsaw. Odległych światów jak na lekarstwo. Dlatego znów się rozmarzyłam i wspomniałam moje karaibskie wojaże sprzed lat dobrych kilku.

Gdy zbliżamy się jachtem do pagórkowatej Antigui, nie dziwię się, że to właśnie tu w 1784 r. najsłynniejszy admirał floty brytyjskiej, który dwa razy rozgromił Francuzów, Horatio Nelson umiejscowił główną bazę angielską na Karaibach. Setki zatoczek dawały cumującym bezpieczne schronienie. Wokół rozciąga się rafa koralowa, ongiś groźna przeszkoda dla wrogich statków – dziś raj dla nurków, kuszą piaszczyste plaże - ponoć jest ich tyle, co dni w roku! Ale ja chcę choć looknąć na rezydencję Armaniego stojącą na niewysokim skalistym klifie nad Galley Bay. Świetnie widać ją z wody – dwie wille: Flower i Serena połączone w jeden kompleks na wielu poziomach z pawilonami gościnnymi, otoczone szerokimi tarasami, tonące w morzu palm i czerwonych kwiatów (z nazewnictwem gatunków zawsze miałam kłopot, a to dlatego, że nie wiedzieć dlaczego na biologii w szkole uczono mnie o ich płci, zapylaniu, a nie wiedzy praktycznej). Cała rezydencja jest z drewna, naturalnego lub pomalowanego na biel, a styl piętrowej zabudowy typowy dla Antigui.
Ojciec-kapitan żeglugi wielkiej, pływający pod obcą banderą, rzuca kotwicę w Falmouth Bay, gdzie cumują dalekomorskie jachty jak nasz. Dopływamy pontonem do brzegu i tata ciągnie mnie do jedynej atrakcji na wyspie- Nelson Dockyard, ponoć najlepiej zachowanego kompleksu portowego z czasów gregoriańskich. Podziwiamy wykopany od morza kanał, którym admirał mógł podpływać pod próg swojego domu! Potem wspinamy się na panoramiczne Shirley Heights, gdzie można „otrzeć się” o VIP-ów mających tu wille: Oprah Winfrey, Erica Claptona czy Belmonda. I trafiamy na uwielbiany przez ojca “band” Halcyon Steel. Wiekowi już czarni muzycy dają ostro po steel panach czyli rodzaju blaszanych bębnów z rowkami, a my podrygujemy przy kreolskiej aranżacji... Tiny Turner! Wow! Żegnamy tę upstrzoną wzdłuż brzegu hotelami wyspę Małych Antyli, zaopatrzeni w butelki rumu Cavalier z i Susie’s Hot Sauce, ostry jak sto diabłów sos na bazie musztardy. Te dwa lokalne produkty wręczył Armaniemu tutejszy minister turystyki na dobry początek.

Udostępnij |

News! Z Audrey Hepburn nie tylko "Rzymskie wakacje"

Audrey Hepburn 12:19

„Zawsze wracam pamięcią do miejsc, gdzie kiedyś mieszkałem, do domów i ich otoczenia. I tak na przykład przy jednej z ulic Siedemdziesiątych we wschodniej części Manhattanu jest elegancka kamienica czynszowa, w której mieszkałem (…) Holly Golightly mieszkała w tej samej kamienicy” – tak Truman Capote, a właściwie Truman Streckfus Persons, rocznik 1924 r., który edukację zakończył raptem na szkole średniej, rozpoczyna swoją książkę „Śniadanie u Tiffany’ego. Kultową książkę, na podstawie której powstał równie kultowy film z Audrey w roli głównej.

Opisana przez Capote’a kamienica stoi przy 71., na wysokości Lexington Avenue, tak jak słynny sklep Tiffany’ego kojarzy się nieodmiennie z Piątą Aleją. On Location Tours to agencja turystyczna, która organizuje wycieczki po tych miejscach Nowego Jorku, gdzie kręcone były sceny najsłynniejszych filmów i telenowel. I naturalnie sklep Tiffany’ego znajduje się w ich programie. Jednak, Miłe Panie i Panowie bardzo mili też, zaopatrzeni w niewielką przecież, leciutką książkę Capote’a (czy też audiobook jak kto woli), mogą pobiec tropem Holly-Audrey sami Piątą Aleją, wpaść do Central Parku… Mogą też magicznie przenieść się do Wiecznego Miasta i już śladem Audrey-księżniczki Anny incognito oglądać Koloseum, Plac Hiszpański, Fontannę Trevi, Forum Romanum, Zamek św. Anioła – choć kąpiel w Tybrze nie jest tu zalecana… „Rzymskie wakacje” to kapitalny przewodnik po włoskiej stolicy… A Paryż, jaki dzięki niej oglądamy w „Zabawnej buzi”?
W styczniu minie dwadzieścia jeden lat od śmierci aktorki (zmarła 20 stycznia 1993 roku), która w 1967 r. porzuciła blask fleszy, aby stać się Ambasadorką Dobrej Woli UNICEF-u, spiesząc na pomoc głodującym dzieciom w najbiedniejszych zakątkach naszego globu. Będąc w Nowym Jorku, Rzymie czy Paryżu wybierzmy się szlakiem Audrey, oskarowej aktorki i wspaniałego człowieka.(Źródła: On Location Tours http://onlocationtours.com/, Truman Capote „Śniadanie u Tiffany’ego”, ANSA, Broadwayworld.com)

Udostępnij |

News! Do Egiptu nad Morze Śródziemne

Egipt 12:03

Udostępnij |

News! Deski na Słowacji - dziś start sezonu

narty 11:46

Udostępnij |

News! King Kong w Stambule. Vialand świętuje pół roku działalności

King Kong 11:30

Udostępnij |

Lambrettą po Stromboli tropem D&G

Dolce&Gabbana 15:04

Rozmarzyłam się dziś wakacyjnie z kilku powodów. Po pierwsze to antidotum na listopadowe szarugi. Po drugie – zupełnie znienacka trafił mi się tygodniowy wyjazd nad morze do Bibbione w przyszłym roku. Po trzecie zaś porządkuję archiwum zdjęciowe i właśnie wyciągnęłam moją nieco zwariowaną fotkę z wysp Liparyjskich. Oto więc moje wspomnienie z nimi związane:

Stromboli to nadal czynny wulkan, który po jakiś dwóch godzinach żeglugi nadgryzionym zębem czasu wodolotem z Messyny wynurza się przede mną z intensywnego granatu morza Tyrreńskiego. Jestem otępiała od zwielokrotnionych dawek aviomarinu i travel gum – bo na trasie na Wyspy Liparyjskie przeważnie solidnie huśta. Tak bóg wiatru przypomina, że ten archipelag 17 wulkanicznych wysepek zwanych też Eolskimi to wg mitologii greckiej jego baza. Stromboli, oczywiście, dymi. Czuję dreszcz emocji, oczyma duszy widzę już zagładę na miarę Pompejów. – Nie boisz się? – zagaduję po przycumowaniu chłopaka w mini porcie. Wokół mnie krajobraz pustynny – szara, wulkaniczna plaża. Wyżej śnieżnobiałe do bólu oczu, będące niemal kopią greckich, miasteczko w powodzi czerwonych kwiatów. Spokojnie i cicho. - Signorina, wczoraj trzęsło, przedwczoraj. Spłynęła lawa… Normalnie – wzrusza ramionami. Dla strombolańczyków to chleb powszedni – wulkan jako atrakcja turystyczna daje zarobić, a potencjalne zagrożenie to skutki uboczne. Są nawet już oswojeni z koniecznością nagłej ewakuacji w przypadku większej erupcji, bo to też niejednokrotnie przerobili.
– Motorino? – proponuje młodzian. Za 15 euro dosiadam na 3 godziny landrynkowej lambretty i sunę wyasfaltowaną, wąską drogą zakosami w górę, tropem Dolce&Gabbana. Szumnie nazywana w mediach rezydencja, okazuje się takim samym domem jak reszta – może większym, ale biały mur maskuje gabaryty. Styliści idealnie wpasowali się w tutejszą architekturę: do środka prowadzi drewniana, łukowata bramka w murze. Przed nią gliniane donice z kaktusami. Od strony morza tarasy z kolumienkami, kryte bambusem, w których cieniu można kontemplować horyzont siedząc na miękkich, kolorowych pufach. Z tyłu- zbocze wulkanu. Wnętrze jest już bardziej luksusowe – miękkie kanapy kryte przednimi materiałami, cenne wazy z ceramiki, drogie bibeloty rozrzucone po stołach-„jamnikach” z mahoniu. Od strony morza – przy prywatnej przystani cumuje mega-jacht „Regina d’Italia” z dziecięcą zjeżdżalnią z lewej burty – to na nim odbywają się najgorętsze imprezy z udziałem tłumu gości. Podobno huk wystrzeliwanych korków szampana zagłusza nawet pomruki z krateru, co już się miejscowym wcale nie podoba. Gdy w ubiegłym sezonie D&G, w towarzystwie pięknego gościa – Naomi Campbell oraz świty gwiazdeczek show-biznesu balowali do upadłego w tutejszych lokalach, miejscowa policja postawiła im ultimatum: albo się uspokoją, albo nie będą wpuszczani na Stromboli.

Udostępnij |

News! Szwajcaria: 7400 km tras zjazdowych i nocleg w złotym jajku

Alpy 22:40

Udostępnij |

News! Targi turystyczne TTWarsaw już od jutra w Warszawie

targi 11:05

Już jutro ruszą XXI Międzynarodowe Targi Turystyczne TT Warsaw. Impreza odbędzie się w dniach 28-30 listopada w Centrum Targowo-Kongresowym MT Polska przy ul. Marsa 56c w Warszawie. Impreza ta jest skierowana zarówno do środowiska branżowego, jak i osób indywidualnych. Krajem partnerskim TT Warsaw 2013 jest Tunezja, która będzie promować swą bogatą ofertę turystyczną i kulturę – przewidziano pokazy tańca, tkania i malowania henną. Jedną z nowości tegorocznych targów jest wyodrębniony sektor turystyki kongresowej. Podczas tegorocznej edycji targów będzie promowana również aktywna turystyka. W dwóch wydzielonych sektorach odbywać się będą eventy gromadzące wystawców w poszczególnych kategoriach i skupiające atrakcje, w których będą mogli wziąć udział uczestnicy i zwiedzający targi.

Po raz pierwszy odbędzie się Event Golfowy. Wystawcy polscy i zagraniczni przedstawią swoją ofertę związaną z uprawianiem tej dyscypliny. Obecne będą ośrodki i pola golfowe. Dodatkowo na powierzchni 400 mkw. zostanie ustawiony symulator gry w golfa dla dorosłych i dla dzieci. Znajdzie się tam też mini sklep z artykułami do gry w golfa, prezentowane będą tematyczne zdjęcia. W wydarzeniu weźmie udział Maria Bednarczyk wraz z uczestnikami akcji „Golfem w Raka”, która wspiera osoby zmagające się z chorobą nowotworową. W trakcie targów zostanie zorganizowana akcja charytatywna. Wydarzenie poprowadzi dziennikarz i miłośnik golfa, Wojciech Pijanowski, a do udziału zostali zaproszeni znani sportowcy i aktorzy, m.in.: Andrzej Strzelecki, Andrzej Person, Tadeusz Drozda, Mateusz Kusznierewicz, Andrzej Iwan, Jerzy Dudek czy Mariusz Czerkawski. Pojawi się również kpt. Tadeusz Wrona, który w sobotę będzie podpisywał swoją książkę.

Przez trzy dni targów odbywać się będą rozgrywki golfowe, w których udział mogą wziąć zwiedzający. W konkursach przewidziane są nagrody, w tym pobyty tygodniowe w Chorwacji, weekendowe na Malcie, w Wilnie, w Polsce, vouchery hotelowe, bilety lotnicze czy walizki. Równolegle odbędzie się Event Zimowy. W jednym miejscu znajdą się firmy z propozycjami dla amatorów zimowych wyjazdów. Wśród wystawców będą touroperatorzy, szkoły i stacje narciarskie, przedstawiciele górskich miast. Udostępniony będzie również symulator jazdy na nartach i snowboardzie, na którym będzie można uczyć się jazdy na nartach pod opieką instruktorów. W kuchni zorganizowanej na miejscu będą serwowane przysmaki dla narciarzy, a na najmłodszych będzie oczekiwał Święty Mikołaj, Śnieżynka i Miś Polarny. Będzie można napisać list do Świętego Mikołaja i kolorowo pomalować buzię.W trakcie trwania Eventu Zimowego również nie zabraknie konkursów, a każdego dnia na zwycięzców czekać będą nagrody. Warto powalczyć np. o weekendowy pobyt w Gruzji, bilety na prom do Szwecji, bilety lotnicze, walizki lub tygodniowy wypoczynek w Bibione.

W gronie tegorocznych wystawców znajdą się przedstawicielstwa narodowe, organizacje turystyczne oraz touroperatorzy z różnych części świata. Łącznie będzie obecnych 48 krajów: Albania, Algieria, Armenia, Australia, Azerbejdżan, Białoruś, Bułgaria, Chiny, Chorwacja, Cypr, Czarnogóra, Dania, Dominikana, Egipt, Ekwador, Finlandia, Grecja, Gruzja, Hiszpania, Indie, Iran, Irlandia, Izrael, Jordania, Kuba, Litwa, Malta, Maroko, Meksyk, Niemcy, Norwegia, Palestyna, Polska, Portugalia, Rosja, Rumunia, Serbia, Słowacja, Sri Lanka, Tajlandia, Tanzania, Tunezja, Turcja, Ukraina, Wenezuela, Węgry, Włochy oraz Zjednoczone Emiraty Arabskie. 23 z nich reprezentowane będą na stoiskach narodowych. Poza tym przedstawiciele Algierii, Dominikany, Egiptu, Palestyny oraz liczna grupa przedsiębiorców z Sardynii zorganizują swoje konferencje prasowe. Tradycyjnie na targach zagoszczą polskie regiony, miejscowości turystyczne oraz biura podróży. Będą oni zapraszać do odwiedzenia położonych w różnych częściach kraju hoteli i ośrodków. Nie zabraknie oferty dla miłośników żeglarstwa, gdyż zaprezentują się szlaki żeglarskie i przystanie. Z kolei zainteresowani zimowymi dyscyplinami będą mogli skorzystać z ofert szkół i stacji narciarskich. Na TT Warsaw będą także przedstawiciele ośrodków SPA, atrakcji turystycznych, przewoźników i firm oferujących nowe technologie dla turystyki. Warto zatem odwiedzić targi, aby zapoznać się z tym, co przygotowali wystawcy, ponieważ na wielu stoiskach planowane są dodatkowe atrakcje oraz losowanie nagród. Targi turystyczne to ważne wydarzenie dla miłośników podróży. Osoby, które planują wyjazd w okresie świątecznym lub na ferie, z pewnością znajdą ciekawe propozycje. Biura podróży zaprezentują swoje nowe katalogi z ofertą na sezon letni 2014, a więc ci, którzy lubią planować wakacje z dużym wyprzedzeniem będą mogli wybrać cel podróży i zakupić wczasy. Zwolennicy samodzielnego podróżowania będą mogli z kolei poszukać inspiracji do podróży i skorzystać z informacji, których udzielą wystawcy. W sobotę odbędą się spotkania ze znanymi podróżnikami, którzy podzielą się swoimi wrażeniami i doświadczeniami z podróży, podczas których przemierzają bliskie i dalekie zakątki Ziemi. Gośćmi będą Michał Zieliński, Michał Kowalski oraz Łukasz Czeczumski, którzy opowiedzą o wspólnej podróży po dzikiej dżungli na południu Panamy. Anna i Krzysztof Kobusowie będą przekonywać, że podróżowanie z małymi dziećmi może być inspirujące i sprzyja umacnianiu więzi rodzinnych. Beata Pawlikowska, znana podróżniczka, pisarka i fotografka, pojawi się na TT Warsaw, aby opowiedzieć o swoich podróżniczych przygodach. Poradzi także jak przygotować się do wyjazdów. Wszystkich odwiedzających obowiązuje rejestracja. Bezpłatny wstęp gwarantowany jest dla odwiedzających zarejestrowanych online, posiadaczy zaproszeń i dzieci do lat 7. Dodatkowo czytelnicy Wiadomości Sąsiedzkich wchodzą bezpłatnie oraz z okazji Andrzejek wszyscy Andrzeje. Więcej informacji na stronie www.ttwarsaw.pl oraz fanpage’u www.facebook.com/Urlopowicze.

Udostępnij |

Faworyty sułtana żywot aksamitny

faworyta 00:54

Żony i faworyty sułtana w pałacu Topkapi w Stambule, oprócz niezliczonych strojów i bezcennej biżuterii, dysponowały apartamentami, korzystały z zabiegów w hammamie, czyli łaźni, usług kupców i opowiadaczy anegdot. A po trzydziestce czekała je wczesna, godziwa emerytura! Ta informacja stanowiła dla mnie chyba największe zaskoczenie .W sułtańskim pałacu Topkapi w Stambule, który zajmuje obłędną powierzchnię 70 ha i cały dzień nie wystarcza na jego zwiedzenie, harem to prawdziwe miasto kobiet. Otoczone osobnym murem, do którego wchodzi się przez Bramę Powozów, liczyło – bagatela – 300 pomieszczeń. Harem powstał za czasów Roksolany, drugiej żony Sulejmana Wspaniałego (1495–1566), która przeniosła się tu z całym dworem ze starego pałacu. Podczas gdy za czasów Sulejmana mieszkało w nim „zaledwie” 300 niewolnic, za Murada III (1574–95) liczba kobiet sięgnęła 1200. Dziś harem świeci pustkami, a wejścia broni szlaban i wartownicza budka. Z jej wnętrza turecki strażnik i „kasiarz” w jednej osobie obserwuje, czy aby nikt nie chce bezpłatnie wedrzeć się do kobiecego sanktuarium. I szorstkim głosem uprzedza: – Zwiedzanie tylko z przewodnikiem, grupowo, co pół godziny. Cena – 10 euro. Trzeba przyznać, że Turcy, choć jeszcze nie weszli do UE, nauczyli się dobrze wyceniać swoją kulturę. – Harem miał strukturę piramidy – opowiada przewodniczka, też Turczynka, ubrana już zdecydowanie po europejsku – w dżinsy, wysokie kozaki i kurtkę. – Najwyżej w hierarchii stała matka sułtana. Miała do dyspozycji własną jadalnię, pokój przyjęć, sypialnię, łazienkę, kuchnię i piwniczkę – dodaje, swobodnie przeskakując z języka ojczystego na angielski, bo grupa jest wielonarodowościowa. Największe wrażenie robi na mnie łazienka w białym marmurze, z przepastnymi wannami, w których można by swobodnie zanurkować, i złotymi kranami. Z drugiej strony jednak jest stosunkowo mała, tak jak reszta pomieszczeń. Idąc wąskimi i ciemnymi korytarzami, zastanawiam się, jak poruszały się tu tak ogromne tłumy. Zwłaszcza, że panie miały bardziej opływowe kształty niż współczesne elegantki, więc mijając się, musiały się o siebie po prostu ocierać! Zaglądam do apartamentów żon sułtana „kadin”, których posiadał, w zależności od epoki, od jednej do czterech, oraz „ikbal”, faworyt nie mających jeszcze dzieci. Tych sułtan mógł mieć nawet osiem do dziesięciu! Mimo pozornie niższej pozycji w haremowej piramidzie, w przypadku pałacu Topkapi faworyty miały pod każdym względem zdecydowanie lepiej. Podczas gdy żony sułtana gnieździły się w parterowych, ciemnych pomieszczeniach, wychodzących na kamienny dziedzińczyk bez śladu zieleni, faworyty dysponowały pięknymi, widnymi apartamentami z obłędnym widokiem na rozciągające się u stóp pałacu: Zatokę Złotego Rogu, cieśninę Bosfor i Morze Marmara. Mogły też oglądać z okien różane ogrody sułtana albo zażyć odświeżającą kąpiel w haremowym basenie, który rozmiarami nie ustępuje zbytnio olimpijskim. Co ciekawsze, okna ich apartamentów wychodziły na komnaty zajmowane przez dorastających synów sułtana. Czy ich funkcja, oprócz zadowalania sułtana, polegała więc również na wprowadzaniu młodzieńców w sztukę miłości...? W haremie Topkapi panowała, mogąca nas zadziwić, demokracja. Pięknych dziewcząt różnych nacji, pochodzenia społecznego i kolorów skóry nie brakowało, bo stałą ich dostawę zapewniał tutejszy superintendent. Panny pełniły funkcje służebne, ale jednocześnie przechodziły poszczególne szczeble edukacji. Każda bowiem miała szansę zostać wybranką sułtana. Jak mówi tradycja, znakiem było rzucenie pod nogi wybranki haftowanej chustki – uzyskiwały w ten sposób pozycję odaliski lub faworyty. Z kolei faworyta, która powiła sułtanowi dziecko, wskakiwała szczebelek wyżej w haremowej hierarchii, zostając konkubiną. Niektóre niewolnice z czasem zostawały nawet matkami sułtana. Te, które do trzydziestki nie spodobały się sułtanowi i nie wyszły za mąż za jakiegoś urzędnika, przechodziły na emeryturę, dostawały dożywotnią pensję i były przenoszone do innego pałacu. Emerytura już od trzydziestki – której z nas by to nie ucieszyło? Zwłaszcza że sułtańskie uposażenie nie było bynajmniej symboliczne. Kobiety z Topkapi nie miały czasu na nudę. Korzystały z usług astrologów, słuchały anegdot zawodowych opowiadaczy czy targowały się o ceny tkanin z kupcami. To dowód na to, że świat haremu nie był wcale tak hermetyczny, jak nam się wydaje, bo jednak dopuszczano do niego przedstawicieli płci brzydszej. Na straży czci kobiet stali eunuchowie, w gruncie rzeczy biedni nie mężczyźni, bo pozbawieni swoich najważniejszych atrybutów, a przez to często złośliwi, chętnie donoszący sułtanowi o przewinieniach faworyt. Dlatego przed ich „oczami dookoła głowy” chroniły się one tak chętnie w luksusowych, choć znów ciasnawych, łazienkach. Nie tylko jednak z tej przyczyny. W haremie najwyraźniej dbano o higienę. Alternatywą był znajdujący się poza haremem hammam, czyli łaźnia, gdzie panie wyrywały się na cały dzień nie tylko na kąpiele, ale też masaże i inne zabiegi kosmetyczne.W haremie z kolei miały dla siebie jeszcze wspomniany wcześniej basen, do którego wodę doprowadzano z pobliskiej cysterny. Położona pod ziemią, wygląda jak zalana wodą świątynia, stąd nazwa „zatopiony pałac”.
Centralnym miejscem haremu była sala przyjęć sułtana. Dziś jej wygląd rozczarowuje, bo choć jako jedyna jest naprawdę duża, malowany w złote gwiazdy drewniany strop ma po prostu dziury, a tkaniny na ścianach są powycierane i zakurzone. Można jednak zamknąć oczy i wyobrazić sobie czasy, kiedy przykrywające podłogi perskie kobierce nie były jeszcze zadeptane przez turystów, na srebrnych tacach piętrzyły się kandyzowane owoce i lokum, rodzaj owocowej galaretki, a niewolnice kusząco poruszały się w tańcu brzucha. Na podwyższeniu zaś siedział zadumany sułtan, bawiąc się 86-karatowym diamentem, który można dziś oglądać w pałacowym skarbcu. Zachęcam do wizyty w tym niezwykłym miejscu, nawet tylko wirtualnie: http://www.topkapisarayi.gov.tr/

Udostępnij |

News! Szpindlerowy Młyn: inauguracja sezonu i konkurs dla narciarzy

Czechy 00:20

Udostępnij |

Mój "Romans po włosku" znów w księgarniach. Lektura pod choinkę

09:08

Moje Wydawnictwo znów mnie zaskoczyło. Otóż buszując w Empiku w ostatni weekend odkryłam niespodziewanie moją powieść stojącą sobie, w liczbie egzemplarzy ośmiu co najmniej, na półce z literaturą… włoską. Poniekąd zrozumiałe, bo książkę podpisałam pseudo konspiracyjnym – Annalisa Fiore. Dlaczego? Nie byłam pewna, jak zareagują koledzy-żurnaliści na wieść, że oto autorka poważnych przewodników National Geographic nagle bierze się za literaturę lżejszego kalibru. Ale się wzięła. I tak powstał „Romans po włosku”, który doczekał się, jak wyraźnie widać, dodruku (Wydawnictwo co prawda mnie nie poinformowało, ale starajmy się zinterpretować ten fakt jako zwykłe zapomnienie). W każdym razie książka w Empikach, jak mnie oświecono w Informacji tej sieci księgarń, zjechała do jej magazynów 10 listopada. Wspaniała wiadomość, bo mogę z czystym sumieniem polecić ją każdemu pod choinkę. Proszę przy tym, aby nie sugerować się „harlequinowym” tytułem. Miłość jest tutaj tylko pretekstem do pokazania pięknych zakątków Italii północnej: Ligurii, Wenecji Euganejskiej i Trydentu-Górnej Adygi. Nie zabrakło też miasta szekspirowskich kochanków – Werony. A oto fragment książki na zachętę, które zilustruję zdjęciami mojej koleżanki- Manueli Sciandry, która jest sekretarką na opisywanych przeze mnie w książce kursach włoskiego w Santa Margherita Ligure.

„Było sierpniowe, upalne, leniwe popołudnie. Promienie słońca wpadały przez przeszkloną ścianę do wnętrza sali ćwiczeń. Drewniane, pomalowane zieloną farbą ławki zajmowała wielonarodowościowa grupa młodzieży. Przy tablicy stał Gianni – niewielkiego wzrostu blond cherubinek o niebieskich oczach, okolonych zbyt długimi jak na mężczyznę rzęsami, a żeńska część audytorium zdawała się niemal spijać słowa z jego ust.
– To jedna z moich ulubionych piosenek, zresztą całego corpo docenti – wyjaśniał Gianni, w którym dziewczyny kochały się nie tylko za miłą dla oka powierzchowność, ale i urokliwy sposób prowadzenia zajęć z historii włoskiej piosenki. Nauczyciel nacisnął klawisz magnetofonu kasetowego. Katarzyna uśmiechnęła się na wspomnienie starej techniki. Tyle lat minęło od tamtego lata 1991 roku, kiedy jakimś cudem udało jej się zdobyć stypendium na kurs języka i kultury włoskiej w Santa Margherita Ligure. Cudem, bo najpierw starała się je załatwić przez uniwersytet macierzysty w Warszawie, ale biuro spraw studenckich z wojskowym szefem otoczonym siedmioma kwokami pogrążone było w absolutnej inercji. Zdesperowana, napisała więc 17 podań o przyznanie stypendium na różne uczelnie we Włoszech. Otrzymała tylko jedną odpowiedź, za to pozytywną – z Uniwersytetu w Genui.

W „Santa”, jak w studenckim żargonie nazywano ten kurort dla bogaczy położony nad brzegiem znacznie czystszego od Adriatyku Morza Liguryjskiego – zamieszkała w akademiku. Tylko na to było ją stać. Stypendium z trudem pokrywało koszty noclegu i kursów. Na jedzenie zostały jej grosze, a ceny w miasteczku były absurdalnie wysokie, podobne do tych, jak w oddalonym zaledwie o 5 km Portofino, gdzie wypoczywali zamożni Włosi i gwiazdy Hollywood. Jednak i tak była szczęśliwa. Obłędnie szczęśliwa, że znalazła się w tak bajkowym miejscu. Zajęcia odbywały się bowiem w XVIII-wiecznej Villa San Giacomo. Należała ona, jako tzw. dependance do kompleksu starszej o wiek i odległej o kilkadziesiąt metrów Villa Durazzo. Oba budynki zbudowano na wzgórzach nad miasteczkiem, a otaczał je wielohektarowy ogród palmowy, schodzący tarasami ku centrum oraz morzu. Najwyższy zdobiły neoklasyczne, marmurowe rzeźby, a także wspaniały, typowo liguryjski „kobierzec” z tego samego kamienia oraz łupku, ułożony w motywy roślinne. Z tarasu roztaczała się przepiękna panorama na zatokę Tigullio z kołyszącymi się na falach jachtami, przeważnie klasy Lux. Nocą łódki cumowały nocą w marinie, a delikatne pobrzękiwanie szekli stanowiło uroczy akompaniament do spacerów w świetle księżyca.

To właśnie tu większość kursantów umawiała się na randki z miejscowymi albo kolegami lub koleżankami z ławki – a było z czego wybierać, bo w zajęciach uczestniczyła ponad setka ludzi i to z całego świata. Gorące Argentynki czy Brazylijki, zazwyczaj wnuczki włoskich emigrantów, podbijały lokalsów wybuchowym temperamentem. Włochów natomiast przyprawiały o zawrót głowy, będące w coraz większej modzie ragazze dell’Est, czyli dziewczyny z Europy Środkowo-Wschodniej. Biedne, przeważnie pierwszy raz na Zachodzie, a więc nieśmiałe i niezbyt wymagające, jednak przy tym zaradne, gospodarne i pracowite, były idealnymi kandydatkami na kochanki. Taką naiwną dziewczynę zza dopiero co obalonej żelaznej kurtyny można było omamić jednym Ti amo albo obietnicą wynagrodzenia w twardej walucie. I to do tego stopnia, aby zgodziła się zostać, nawet nielegalnie, w bliżej niesprecyzowanej roli asystentki, sekretarki, kierowniczki magazynu czy sprzątaczki. Niektóre z czasem awansowały na żony, ale rzadko kiedy były to szczęśliwe związki, bo uzdolnione językowo Polki, nawet te z małych miasteczek czy wioseczek, szybko się usamodzielniały i emancypowały, a wtedy dyktat duetu włoskiego małżonka z jego nieznoszącą sprzeciwu mammą stawał się nie do zniesienia.
Kiedy lekcja dobiegała końca, do drzwi sali ktoś zapukał. –Lasciate ogni speranza, voi, ch’entrate – zareagował Gianni, grobowym tonem cytując najsłynniejsze zdanie z Boskiej Komedii Dantego, co wzbudziło ogólną wesołość. Katarzyna nie przyjrzała się wtedy dokładnie przybyszowi, kątem oka odnotowując tylko, że to któryś z wykładowców. Nie znała jeszcze wszystkich nauczycieli, ponieważ było to dopiero początek kursów. Mężczyzna stanął pod tablicą zawieszoną na poszarzałej ścianie. Katarzyna pomyślała, że Villa San Giacomo zdecydowanie wymaga remontu. Piękne freski i stiuki salonów, noszących nazwy kwiatów rosnących w tutejszym parku: kamelii, magnolii i gardenii – domagały się renowacji, by odzyskać swój blask. Mimo to nauka w historycznych wnętrzach była bardzo przyjemna.
– No, no, ale on ci się przygląda – szturchnęła Katarzynę koleżanka z kursu, Evita.
Katarzyna uśmiechnęła się niepewnie do „profa”, który rzeczywiście nie spuszczał z niej wzroku. Jakże pasował do tej ksywki: typ naukowca z okularami na nosie. A jednocześnie w jego szczupłej twarzy o wąskich ustach było coś urokliwego. W tle „leciała” piosenka Lucia Battisti „Canzone del Sole”⁹. Gianni opowiadał im, że została napisana w 1971 roku i była znakiem tych czasów. To właśnie wtedy Włoszki zaczęły buntować się przeciw tradycji spychającej je do roli posłusznej żony i domagać się „prawa do rozporządzania własnym ciałem. Bohaterka piosenki traci dziewictwo ze swoim chłopakiem w bardzo młodym wieku, czego dowodem są noszone przez nią warkoczyki. Decyduje się na to z oporami i wydaje się bardzo tym zawstydzona. Po latach para spotyka się już w zupełnie innej sytuacji: Dziewczyna stała się w międzyczasie prawdziwą kobietą , bogatszą o liczne doświadczenia, również seksualne. A on mężczyzną, którego peszy fakt, że jego dawna partnerka jest tak wyzwolona i niezależna. Melodia i słowa piosenki już zawsze będą kojarzyć się Katarzynie z początkiem historii z „jej” profem czyli z Pietrem."

Udostępnij |

News! Irańska yellow submarine czeka na turystów

Iran 08:39

Udostępnij |

News! Dokąd na Święta- Raport Travelplanet.pl

Austria 07:52

Dziś po raz pierwszy publikuję na moim blogu raport. Myślę, że może on okazać się pomocny nie tylko jako sugestia, dokąd można wyjechać na Święta, jeśli nie planuje się tego czasu w domu. Publikacja bowiem pokazuje uśredniony cennik poszczególnych ofert i kierunków, a to bezcenna informacja.

Na Boże Narodzenie i Nowy rok za granicę wyjazd zarezerwowało do tej pory aż o 40 proc. turystów więcej niż w analogicznym okresie 2012 roku – wynika z analizy rezerwacji, jaką przeprowadził Travelplanet.pl, polski multiagent turystyczny. Wytłumaczeniem może być znacznie bardziej korzystny układ kalendarza. W 2013 nowy rok wypadł we wtorek. W tym roku wystarczy 6 dni urlopu by zyskać aż 16 dni wolnego. W sezonie 2013/14 wyjazdy na narty wybrało 18 proc. klientówTravelplanet.pl, którzy chcą spędzić Boże Narodzenie i Nowy Rok za granicą. W 2012/13 było to 15 proc. klientów. Średnia cena wyjazdu narciarskiego (dojazd własny) do Włoch to 1160 zł/os., a do Austrii – 1945 zł/os. Na te różnice może wpływać struktura oferty – narty w Austrii z wyżywieniem mogą być niewiele droższe w porównaniu z pobytem w apartamentach. Z kolei w zwyczaju narciarzy jeżdżących do Włoch jest właśnie wynajmowanie apartamentów i żywienie się we własnym zakresie. Oferty narciarskie bez wyżywienia kształtują się cenowo w granicach 600 – 800 zł/os. Oferty narciarskie z dwoma posiłkami od ok. 800 – 1000 zł /os (Rumunia, Słowacja, Bułgaria, Czechy). Płacąc 1000 - 1200 zł/os poszusować można w Czechach (Harrahov, Szpindlerowy Młyn), w Austrii (Rauris, Kuthai), Włoszech (Paganella, Folgaria, ale też Bormio, Campitello di Fassa). A zatem do wyboru - za te same pieniądze setki kilometrów nartostrad we Włoszech albo kilka czy kilkanaście w Czechach. 1500 zł/os i więcej trzeba wydać na pobyt w topowych ośrodkach – Bormio, Bad Gastein, Courmayeur, Cortina d’Ampezzo, Brixental, Kitzbuehel, Madonna di Campiglio, Saalbach – Hinterglemm. Jednak czterech na pięciu polskich turystów, którzy chcą spędzić Boże Narodzenie i Nowy Rok za granicą, wybiera się pod palmy.

A z tej grupy co trzeci chce wypocząć na Wyspach Kanaryjskich. Wypoczynek w okresie świąteczno – noworocznym kosztuje w najpopularniejszych krajach wśród polskich turystów od 1600 zł (Tunezja, Malta, Egipt) do ok. 2800 zł (Wyspy Kanaryjskie). Jednak w tym roku widać wyraźny wzrost wydatków polskich turystów za świąteczno – noworoczny wypoczynek– z 3 tys. zł do 3,4 tys. zł na osobę. To konsekwencja dużego wzrostu popularności wyjazdów prawdziwie egzotycznych. Ich odsetek wzrósł znacznie, bo z 9 do blisko 17 procent. Można przypuszczać, że turyści zrobili sobie drogie prezenty pod choinkę, bo cena takiego wypadu na drugi koniec świata na osobę to 6890 zł. Co ciekawe, w ofercie na serwisie Travelplanet.pl można znaleźć ciekawe egzotyczne wyjazdy kosztujące niewiele więcej niż wyjazd na Wyspy Kanaryjskie. Np. Sylwester w Gambii kosztuje 3400 zł/os. Najdroższa oferta w serwisie Travelplanet.pl to wyjazd na Mauritius za 23 tys. zł od osoby. Ale podobną ofertę na tym samym wybrzeżu, tylko nie w hotelu 5* lecz 3* można u nas znaleźć z innego biura podróży za 6,2 tys. zł. Travelplanet.pl to wiodący polski multiagent w turystyce sprzedający przez Internet, Call Center oraz Punkty Obsługi Klienta ofertę starannie sprawdzonych, największych polskich organizatorów wyjazdów. Jednocześnie ma w swojej ofercie bilety lotnicze, hotele, ubezpieczenia podróżne oraz umożliwia wynajem samochodów w dowolnym miejscu na świecie (Źródło: Travelplanet.pl)

Udostępnij |

News! Niech się stanie światłość – Tallin Light Biennale

design 07:14

Najciekawsze instalacje elektryczne obejrzeć można od trwającej od wczoraj imprezy na Starówce i w centrum stolicy Estonii. To pierwsze wydarzenie tego typu w małym, nadbałtyckim kraju, który pod względem wszelkich nowinek technologicznych zajmuje miejsce w peletonie państw europejskich. Tallinn Light Biennale, według planów organizatorów, ma stać się cykliczną imprezą, która łączyłaby zabawę światłem ze sztuką miejską. Tegoroczna edycja, która rozpoczęła się 24 listopada br., oferuje profesjonalistom z całego świata możliwość zaprezentowania swoich prac i podzielenia się wiedzą podczas warsztatów. Podczas trwania Biennale, najpopularniejsze i najbardziej charakterystyczne miejsca stolicy Estonii uświetnią specjalnie przygotowane, różnokolorowe i niebanalne pod względem formy instalacje artystów z całej Europy, m.in. Portugalii, Łotwy, Finlandii, Francji, Wielkiej Brytanii oraz Słowenii. Poza pokazami sztuki świetlnej na świeżym powietrzu, program imprezy przewiduje wystawy we wnętrzach budynków, z udziałem zagranicznych i krajowych twórców i designerów oświetleniowych, m.in. kinetyczne dzieła znanego brytyjskiego artysty i fizyka Paula Friedlandera, przeglądy fotograficzne oraz podróż w przeszłość estońskiej sztuki świetlnej.

Stowarzyszenie Profesjonalnych Projektantów Oświetlenia zorganizuje pięciodniowe warsztaty na temat oświetlenia w architekturze, świątecznego i fasad multimedialnych. Poprowadzą je eksperci z dziedziny designu i oświetlenia: Allan Ruberg, Stephan Horn, Sabine de Schutter oraz Berry van Egten. Dodatkową atrakcją będzie targ świąteczny odbywający się w samym sercu miasta – na Placu Ratuszowym. Gala oraz oficjalna premiera instalacji na świeżym powietrzu odbędą się 29 listopada br. Efekty prac uczestników warsztatów będzie można podziwiać
1 grudnia br. Wstęp na większość wydarzeń Biennale jest bezpłatny. Bilety na konferencję
i inauguracyjną Galę organizowaną w kinie „Helios” można kupić na stronie:

http://www.piletilevi.ee/eng/tickets/muusika/show/?concert=136147.
Bilety na warsztaty „Dare to Light” można kupić na miejscu. www.visitestonia.com

http://www.facebook.com/Estonia.zaskoczy.Cie.pozytywnie (Na zdjęciach prace Paula Friedlandera i oświetlony budynek Metro Plaza)

Udostępnij |

News! Wracamy do Egiptu mimo ostrzeżeń MSZ

Egipt 01:11

Udostępnij |

News! Wenecja na Mapach Google'a

Canal Grande 00:22

Udostępnij |

News! Etna daje się we znaki

erupcja 13:46

Udostępnij |

Alpine Rockfest - zabawa na stokach Paganelli

Aksel Lund Svindal 09:55

Ten czas tak szybko biegnie, że ani się obejrzałam, a już rok minął od mojego szusowania na stokach Paganelli.

I ostatniej edycji Alpine Rockfest. Ale od początku. Przyjaciele doskonale wiedzą, że jednym z moich ulubionych regionów włoskich jest Trentino i to o każdej porze roku.

Dlatego, gdy dostałam propozycję udziału w Alpine Rockfest, to zgodziłam się w ciemno, nie wiedząc właściwie, o jaką imprezę chodzi. Naturalnie zaraz zajrzałam do internetu, ale to, co zastałam na miejscu przerosło moje oczekiwania. W sensie pozytywnym, rzecz jasna. Co roku bowiem do Andalo, niewielkiego acz znanego amatorom desek kurortu w Dolomitach Brenta zjeżdżają najlepsi narciarze świata, aby wraz z turystami wziąć udział w zawodach-zabawie.

To slalom na słynnej trasie Olimpionica na stokach szczytu Paganella, który wznosi się nad Andalo.

Rok temu, już przy dolnej stacji kolejki linowej przykuwał wzrok wielki napis Jacuzzi, widniejący na frontonie parterowego pawiloniku. W środku tłoczyli się wszyscy chętni do obejrzenia zawodów – choć panów wyraźnie rozkojarzały dwie urodziwe panny w kostiumach bikini, pławiące się w sporej wielkości wannie z bąbelkami, którą obstalowano na wyciągnięcie ręki od stanowiska, gdzie wydawano bilety. Prasie, a więc i mnie oraz innym VIP-om rozdawano przepustki do strefy O. Okazał się nią gigantyczny, biały namiot rozbity na środkowej stacji kolejki, u podnóża Olimpioniki. Tuż obok, na świeżym powietrzu produkował się już mocnym uderzeniem jakiś nieznany mi, ale dobrze grający rock-band.

Na zewnątrz nie było zimno, ale ja chętnie zajrzałam do namiotu, aby skosztować innych bąbelków – regionalnego spumante Trento DOC.

Do stołu już nie miałam szans się przepchnąć. gdyż uprzywilejowani, jakby nie jedli od tygodni, rzucili się tłumnie na przekąski, co żywo przypomniało mi podobne „spędy” nad Wisłą. Dzięki temu szybciej niż głodomory zorientowałam się, iż pod namiotem jest jeszcze dodatkowa strefa VIP, wyłącznie dla narciarzy biorących udział w zawodach.

To była dopiero gratka. Spotkać się i pogadać z uroczym Davidem Simoncelli czy zrobić sobie zdjęcie z samym Akselem Lundem Svindalem (dziewczyny – jest jeszcze przystojniejszy w realu!).

Niestety wszyscy byliśmy rozczarowani, że nie dotarł, zapowiadany Bode Miller. Mimo to, już po zawodach, które obfitowały w emocje i niespodzianki (zachęcam do obejrzenia filmików na You Tube), w obłędnej scenerii ośnieżonych Dolomitów i w rytm rockowej muzyki, zabawa była po prostu pyszna.

Dlatego namawiam wszystkich, którzy wybierają się w tym roku do Trentino na narty – postawcie na Andalo i 23 grudnia weźcie udział w kolejnej edycji Andalo Rockfest. Skipass tego dnia kosztuje tylko 10 euro, a wejście na zawody jest bezpłatne!

Udostępnij |