Słyszę nazwisko Niedenthal i przed oczyma staje mi najsłynniejsze zdjęcie - to zrobione  przed nieistniejącym już dziś kinem Moskwa. Afisz zachęcał do obejrzenia filmu nomen omen "Czas apokalipsy", ale Polacy doświadczali go akurat w od dwóch dni realu, o czym przypominał stojący w pryzmie śniegu transporter opancerzony. Stan wojenny wprowadził generał Jaruzelski 13 grudnia 1981, zaś zdjęcie zostało wykonane dzień później. Chris Niedenthal przyjechał jednak do Polski dziewięć lat wcześniej, w 1973 r. a więc za Gierka. Miał popracować nad Wisłą kilka miesięcy, a pozostał 40 lat. Do dziś. Z okresu między przybyciem, a 1989 r. czyli rokiem transformacji ustrojowej pochodzą zdjęcia, jakie obejrzałam w minioną sobotę na Jego wernisażu w Ney Gallery&Prints na ul. Spokojnej.

Pogoda była pod psem, ciemności na wspomnianej ulicy dosłownie egipskie, a okolice cmentarza nie budzące zaufania. Niezrażeni entuzjaści twórczości Niedenthala stawili się jednak nadzwyczaj licznie - do ciasnej, składającej się z dwóch pokoików, słabo wentylowanej (lufcikiem) galerii w ciągu dwudziestu pierwszych minut imprezy uformował się ogonek jak "za cielęciną" w PRL. Co ja zresztą piszę - cielęcinę to przecież "baba ze wsi" przywoziła uprawiając pokątny handel obnośny po domach, a w mięsnych świeciły puste haki, jak to Chris Niedenthal na jednym ze zdjęć udokumentował. Mnie w pamięci zostało zdjęcie górniczki - o umorusanym liczku, ale zarazem śmiało "zrobionym" oku i z modnie obciętymi, wyondulowanymi włosami wyglądającymi spod kasku. I dziewczynka w białych "rajtkach" i bluzeczce, siedząca na brzegu wanny, w której pławi się "zdobyczny" karp na wigilię. A także szaro-bury zygzak dorocznej, majowej pielgrzymki mężczyzn do Piekar Śląskich, uchwycony na dalszym planie, podczas gdy pierwszy oszałamia bujną żółcią rzepaku. Charakterystyczne, że wśród pokazanych fotografii (w tym kilku z innych krajów sowiet-bloku) nie ma żadnych związanych z polityką. To celowy wybór Chrisa Niedenthala, który chciał pokazać życie codzienne PRL -u, w tym dużo portretów zwykłych ludzi. I jeden pies :) Wystawę można oglądać do końca stycznia br. Więcej na temat słynnego fotoreportera w jego autobiografii "Zawód Fotograf" oraz świetnej recenzji pióra Moniki Małkowskiej w Rzeczpospolitej: http://www.rp.pl/artykul/650246.html